Salaterka o niezwyczajnym, sympatycznym kształcie ogórka została wykonana w wytwórni założonej przez Jakowa Wasilewicza Kuzniecowa w 1812 r. w Nowocharytonowie.
Zakład ten w krótkim czasie stał się sporą fabryką. Pierwszą filię, w której rozpoczęto produkcję porcelany, uruchomiono w Dulewie w 1832 r.; po połowie wieku otwierano kolejne w innych miastach (Ryga, Charków, Moskwa). Liczne rodzinne przedsiębiorstwa zjednoczył w spółkę akcyjną Matwiej Sidorowicz w 1889 r. Na przełomie epok sieć Kuzniecowych – zakładów i własnych sklepów z ceramiką, pokryła całą Rosję.
W fabrykach koncernu wytwarzano naczynia z różnych mas: porcelany, fajansu delikatnego (jak muzealna salaterka), kamionki. Wartość wyrobów od 1870 r. podnosiła sygnatura, w którą wpleciono państwowe godło. Początkowo produkty były przeciętnego gatunku, z banalnym wzornictwem, przeznaczone dla prowincjonalnego odbiorcy.
Około połowy stulecia zaczęto zwracać większą uwagę na artystyczny poziom oferowanej ceramiki, zatrudniając wykształconych projektantów i ułatwiając kształcenie bardziej utalentowanym pracownikom. Naczynia porcelanowe były tak dobrej jakości, iż zaopatrywano w nie dwór carski.
Inspirowano się wyrobami zachodnioeuropejskich renomowanych wytwórni, np. w latach przełomu epok naśladowano secesyjne dekoracje koncernu Villeroy & Boch.
Po formalnym zjednoczeniu fabryk i utworzeniu koncernu w 1889 r., spółka zmonopolizowała rynek rosyjski. W wieku XX stała się poważnym konkurentem renomowanych wytwórni niemieckich i francuskich.
Po rewolucji październikowej spółka została upaństwowiona. Od lat trzydziestych XX w. skupiono się przede wszystkim na wyrobie porcelany.
Jolanta Sozańska, Dział Ceramiki MNWr
#zoom_na_muzeum – zapraszamy również do lektury innych tekstów ➸