Przygotowanie szkła współczesnego do wystawy to czasami również jego „mycie”. Jednak w niczym nie przypomina ono czynności zmywania naczyń w domach!
Wykonuje się go w Dziale Konserwacji Sztuki w pomieszczeniu nazywanym pracownią mokrą. Do dyspozycji są tam trzy rodzaje (upraszczając) „czystości” wody. Obiekty szklane zazwyczaj oczyszcza się samą wodą demineralizowaną. Trudniejsze do usunięcia zabrudzenia usuwa się roztworem wody z etanolem.
Fot. Sabin Kluszczyński
Jedną z ryzykownych czynności w przypadku szkła jest jego podnoszenie – konserwator musi pamiętać, by nigdy nie trzymać za uchwyty. Naczynie podnoszone jest od spodu – ze szczególnym zwróceniem uwagi na to, gdzie znajduje się jego środek ciężkości.
Szkło współczesne często bywa polem eksperymentów – jeśli chodzi o skład i technikę – stąd też w trakcie oczyszczania może reagować nietypowo i stanowić większe wyzwanie niż szkło zabytkowe. Czasem pozostaje jedynie cierpliwe i czasochłonne „mycie” półsuchym wacikiem…
Wszystkie eksponaty, także szklane, traktowane są indywidualnie. Konserwator i renowator dzieł sztuki ocenia ich stan zachowania, a następnie dobiera odpowiednie metody i sposób postępowania. Niekiedy samodzielnie musi wykonać odpowiednie narzędzia, aby prowadzić prace przy nietypowym obiekcie.
Te tak pracowicie przygotowywane naczynia obejrzeć będzie można już wkrótce na wystawie „Szklane życiorysy. Polskie projektantki szkła (1945–2020)”, która dostępna będzie dla zwiedzających od 3 października 2023 do 14 stycznia 2024.
■ Zoom na muzeum – zapraszamy również do lektury innych tekstów ➸