2 – 27 września 2015
Kilkadziesiąt zabytkowych szkieł wykonanych w najsłynniejszych dolnośląskich hutach szkła oraz meble z XVI i XVIII w. – to eksponaty, które wzbogaciły zbiory Muzeum Narodowego we Wrocławiu w tym roku. Zabytki zakupiono dzięki dofinansowaniu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Pozyskane do zbiorów dekoracyjne i użytkowe szkła powstawały od połowy XIX do początków XX w. w dwóch największych hutach szkła na Dolnym Śląsku – Hucie Józefiny w Szklarskiej Porębie i w Rafinerii Szkła Fritza Heckerta w Piechowicach.
W nowoczesnej Hucie Józefiny, wybudowanej przez hrabiego Leopolda Schaffgotscha w latach 1840-1842, wytwarzane były szkła w stylach: weneckim, renesansowym (weneckim i niemieckim) oraz barokowym angielskim, powstawały tam również wyroby nawiązujące w swoich kształtach do ceramiki starożytnej Grecji, np. dzbanów oinochoe i kubków kyatos.
Druga słynna śląska wytwórnia szkła została założona w 1866 r. przez Friedricha Wilhelma Heckerta w Piechowicach. Początkowo malowano i złocono tam naczynia w stylu neorenesansowym wykonane z zielonego i oliwkowego szkła, wzorowane na niemieckich i niderlandzkich Römerach i Humpenach. Jakość techniczna i wartość artystyczna malatur była bardzo wysoka – i właśnie te historyzujące dekoracje rozsławiły piechowicką rafinerię. Od lat 80. XIX w. w piechowickiej wytwórni powstawały ozdobne szkła, tzw. „Jodhpur”, inspirowane metalowymi i zdobionymi emalią naczyniami z indyjskiej prowincji o tej właśnie nazwie. Natomiast z końca XIX w. pochodzi seria naczyń ozdobnych, które przypominały formą starożytne greckie naczynia ceramiczne i syryjsko-rzymskie szkła antyczne.
1.
2. 
1.Puchar neorenesansowy, Śląsk, Piechowice, Rafineria Szkła Fritza Heckerta, ok. 1890. Projekt: Otto Thamm
2.Kielich neorenesansowy, Śląsk, Szklarska Poręba, Huta Józefiny, ok. 1900
3.
4. 
3.Karafka, Śląsk, Szklarska Poręba, Huta Józefiny, ok. 1860
4.Dzban z kubkiem, Śląsk, Szklarska Poręba, Huta Józefiny, ok. 1850
4.
Kolekcja małych form meblarskich Muzeum Narodowego we Wrocławiu wzbogaciła się o powstały w XVI w. w południowych Niemczech kabinet oraz sepet wykonany w 1700 r. prawdopodobnie przez rosyjskiego mistrza stolarskiego.
Kabinety służyły do przechowywania cennych przedmiotów: dokumentów, klejnotów i pieniędzy. Były to meble w formie skrzyni wypełnionej szufladkami i skrytkami, zamykane uchylną płytą, która używana była jako blat do pisania. Zakupiony kabinet należy do najpopularniejszych mebli tego typu, zwanych kabinetami augsburskimi, które charakteryzowały się dekoracją przedstawiającą fantastyczne krajobrazy miejskie z domami o wielu kondygnacjach oraz ruinami i pagórkami.
Sepet (wyglądem przypominający małą skrzynkę) był przeznaczony do przechowywania dokumentów i korespondencji. Odchylany blat służył do pisania, a wewnętrzne małe szufladki skrywały ważne dla użytkownika przedmioty.
Kabinet, XVI w., południowe Niemcy
Wieko sepetu, ok. 1700, Rosja (?)
