10 – 28 września 2014
część wystawy pokazywana na ekspozycjach stałych przedłużona została do 12 października 2014
Kuratorka: dr Barbara Banaś
Współczesne prace wrocławskiej ceramiczki skonfrontowane z rzeźbami i obrazami powstałymi od średniowiecza do XIX w. Wystawa pokazywana będzie w muzealnym atrium i na wystawach stałych.
Prezentowana kolekcja przygotowana została specjalnie do przestrzeni Muzeum Narodowego we Wrocławiu. W zamyśle autorki ma ona wchodzić w dialog z historyczną tradycją i ukazywać rozmaite relacje współcześnie tworzonych obiektów z klasyczną ceramiką naczyniową oraz z wybranymi rzeźbami i obrazami znajdującymi się w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu.
Te artystyczne ingerencje niewątpliwie wprowadzają tak pożądany przez odbiorcę intrygujący element zaskoczenia, zapraszają do pójścia wytyczonym przez artystkę szlakiem – uważa dr hab. Piotr Oszczanowski, dyrektor Muzeum Narodowego we Wrocławiu. Zabieg ten sprawia, że niejako na nowo oglądamy znane już historyczne artefakty oraz podziwiamy kunszt i piękno nowoczesnej ceramiki. Uświadamiamy sobie jednocześnie, jak interesujące i oryginalne efekty można osiągnąć, pracując w jednej z najstarszych ceramicznych technik, której korzenie tkwią w mitycznych przekazach. Gdyby nie sprawcza moc egipskiego boga Chnuma, który na kole garncarskim utoczył człowieka, lub nie talent Talosa, zapomnianego ucznia Dedala, który wynalazek koła garncarskiego okupił śmiercią z rąk mistrza, dziś naszych oczu nie cieszyłyby kunsztownie wytoczone przez Bożenę Sacharczuk, pokryte mieniącymi się kolorowymi szkliwami ceramiczne, rzeźbiarskie obiekty.
Bożena Sacharczuk specjalizuje się w najrzadziej stosowanej w środowisku współczesnych artystów ceramików w Polsce metodzie kształtowania na kole garncarskim.
Powstałe formy – czy są to pękate, kuliste obiekty o mięsiście deformowanych krawędziach wylewu, czy smukłe stożkowate tuleje o rozwibrowanych korpusach, czy też pseudomisy o zastygłych w dynamicznym, rozciągającym płaszczyzny ścianek obrocie – wszystkie noszą na sobie wyraźny ślad (s)twórczego dotyku ludzkiej dłoni – pisze w katalogu wystawy dr Barbara Banaś. Takiego zmysłowo-emocjonalnego efektu nie udaje się chyba osiągnąć w żadnej innej ceramicznej technice. Tym, co niewątpliwe w pierwszym zetknięciu z jej pracami pochłania uwagę, wzbudza niekłamany zachwyt, jest bogactwo kolorów szkliw i ich faktur. Bożena Sacharczuk dobiera do swoich form owe „okrycie” z wielką delikatnością, jednocześnie bawiąc się możliwościami chemicznych receptur, które potrafią w zaskakujący sposób zmienić oblicze zbliżonych nawet do siebie kształtów. Mogą uczynić je subtelnymi i efemerycznymi lub drapieżnymi i mocno osadzonymi w przestrzeni.
Dopełnieniem wystawy jest dwujęzyczna publikacja albumowa.
Muzeum Narodowe we Wrocławiu od początku swego istnienia organizowało wystawy ukazujące współczesne oblicze ceramiki i szkła artystycznego, by wspomnieć przygotowane przez dr Marię Starzewską prezentacje „Polska ceramika artystyczna pierwszej połowy XX wieku” (1952) i „I Ogólnopolska Wystawa Ceramiki i Szkła Artystycznego” (1954). Otwarcie na współczesne przejawy twórczej aktywności w tych dyscyplinach zaowocowało powstaniem jednego z najbogatszych w polskich kolekcjach muzealnych zbiorów ceramiki i szkła tak unikatowego, jak i użytkowego.
BOŻENA SACHARCZUK (informacje z strony: www.bożena-sacharczuk.pl)
Urodzona w 1972 r. w Nysie. W 1998 r. ukończyła ceramikę na Wydziale Ceramiki i Szkła wrocławskiej ASP w pracowni prof. Krystyny Cybińskiej. Związana zawodowo z Akademią Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, obecnie jest adiunktem w Pracowni Koła Garncarskiego prof. Katarzyny Koczyńskiej-Kielan na Wydziale Ceramiki i Szkła. Pełni funkcję kierownika Katedry Ceramiki w kadencji 2012-2016. Laureatka Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Młoda Polska” w 2006 r. oraz Stypendium Marszałka Województwa Dolnośląskiego w 2007 r. Jej prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu, Muzeum Narodowego w Poznaniu, Muzeum Miejskiego w Wałbrzychu, Muzeum Ceramiki w Faenzie (Włochy), Muzeum Ceramiki w Zvardavie (Łotwa), Muzeum Ceramiki w Kohili (Estonia), Centrum Kultury w Kapfenbergu (Austria), kolekcji Galerii ON w Seulu (Korea Płd.) oraz w prywatnych kolekcjach w kraju i za granicą.