Kazimierz IV Jagiellończyk

Kazimierz IV JagiellończykKazimierz IV Jagiellończyk (1427–1492), młodszy brat Władysława Warneńczyka, czekał aż 3 lata na objęcie tronu Polski z powodu pogłosek o rzekomym ocaleniu brata, który miał podobno przeżyć bitwę pod Warną.

Rządy Kazimierza przypadły na czasy wyjątkowo pomyślne dla rozwoju królestwa pod względem gospodarczym, politycznym i kulturalnym. Monarcha długo i mądrze władał Litwą (od 1440) oraz Polską (od 1447).

Ciekawostką są okoliczności narodzin Kazimierza. W przeciwieństwie do starszego brata jego poczęciu i narodzinom nie towarzyszyła radość dworu, lecz atmosfera niepewności, a nawet skandalu obyczajowego. Otóż gdy królowa Zofia (Sonka) zaszła w trzecią ciążę, doniesiono 76-letniemu Jagielle o rzekomej niewierności 22-letniej żony. Sędziwego króla miał o tym poinformować podczas odwiedzin w Horodle książę litewski Witold. Na podstawie zeznań dwóch dworek uwięziono kilku rycerzy (m.in. Jana Hińczę z Rogowa) – rzekomych kochanków królowej Zofii, ją zaś oddalono i osadzono w Krakowie do czasu rozwiązania. Dopiero uroczysta „przysięga oczyszczająca” o wierności królowi Jagielle złożona przez królową w obecności biskupa krakowskiego Zbigniewa, kasztelana Krystyna z Ostrowa, wojewody krakowskiego Jana z Tarnowa i wojewody sandomierskiego Mikołaja z Michałowa przekonała króla i otoczenie o uczciwości monarchini i prawym pochodzeniu narodzonego Kazimierza. Uwięzieni rycerze zostali uwolnieni, a z czasem wrócili nawet do łask królewskich.

Pomimo trudnych początków rządów Kazimierza, któremu mimo starań nie udało się zdobyć tronu Królestwa Czeskiego, osiągnięcia władcy były znaczące w historii Polski. Ograniczając rolę biskupa Oleśnickiego oraz kościoła i rady królewskiej, oparł się na średnim rycerstwie, wobec którego dokonał pewnych ustępstw (statuty nieszawskie). Inkorporując do Polski ziemie gostyńską, rawską i oświęcimską, a także Pomorze Gdańskie z Malborkiem, Elblągiem i Warmią po zwycięskiej wojnie z Krzyżakami (1454–1466), powiększył swoje państwo.

Małżeństwo z Elżbietą, córką Albrechta II Habsburga, zwaną w Polsce Rakuszanką i matką królów, zaowocowało licznym potomstwem (para doczekała się 6 synów i 7 córek). Dzięki umiejętnej polityce Kazimierz osadził na tronie czeskim (1471), a potem również węgierskim (1490) syna Władysława, zapewniając w ten sposób znaczące miejsce dynastii Jagiellonów w Europie Środkowej.

Według opisu z Chronica Polonorum Macieja Miechowity król Kazimierz był „wysokiego wzrostu; od przodu głowy do jej szczytu całkiem łysy; o twarzy podłużnej i chudej; mówił sepleniąc; od wczesnego dzieciństwa do starości życia zawsze myśliwy i ptasznik”. Zapewne ten opis oraz wizerunek króla na nagrobku autorstwa Wita Stwosza w katedrze wawelskiej zainspirowały Matejkę do narysowania króla w poczcie.

Podszyty futrem sztywny płaszcz zamyślonego, tronującego monarchy oraz wielki futrzany kołpak z koroną u nasady przypominają o wcześniejszej piastowanej przez Kazimierza godności wielkiego księcia litewskiego i o jego myśliwskich upodobaniach.
Władca lewą dłonią przytrzymuje wysadzane klejnotami jabłko królewskie, zaś prawą dzierży leżące na kolanach berło – identyczne z berłem rektorskim fundacji najmłodszego z synów Kazimierza – kardynała Fryderyka (wykonane w l. 1493–1495), przechowywanym do dziś w Pierwszym Skarbcu Collegium Maius w Krakowie. To ostatnie insygnium zapewne miało przypominać o troskliwym mecenacie króla wobec rodzimej Akademii Krakowskiej.

Grzegorz Wojturski

Ewa Halawa, Grzegorz Wojturski, Poczet królów polskich Jana Matejki, wyd. II, Wrocław 2019 ➸

Więcej wpisów ➸

 

 

print