od 6 lipca do 25 września 2005
W latach sześćdziesiątych i na początku siedemdziesiątych ubiegłego wieku dokonały się znaczące zmiany w sztuce światowej, również w polskiej. Zapoczątkowany w roku 1874 wystąpieniem impresjonistów francuskich proces przemian osiągnął apogeum. Straciły uzasadnienie podziały na kierunki i tendencje artystyczne, na dyscypliny plastyczne. Konkretyzacją sztuki przestały być wyłącznie przedmioty intencjonalne, jak działo się to przez wieki. Konsekwencją różnych odmian abstrakcji, konsekwencją rozpadu struktury dzieła sztuki, stały się nowe formy przekazu: environment, happening, konceptualizm. Rewolucyjne w swej istocie przemiany przebiegały w sztuce polskiej etapami. Wierni koloryzmowi przenosiliśmy cechy tej tendencji do malarstwa bezprzedmiotowego, tak ważna dla nas tradycja romantyczna dawała o sobie znać zarówno w happeningach, zdarzeniach artystycznych jak i w projektach konceptualnych. Podobnie w dziełach kolejnej generacji twórców, którzy w reakcji na skrajną bezprzedmiotowość ponownie zwrócili się w stronę figuracji, w stronę nowego realizmu.
Przypomnieniem tych przemian jest wystawa „Interpretacje” w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. Zaprezentowane zostaną wybrane z kolekcji Muzeum prace kilkudziesięciu artystów polskich należących do dwóch powojennych pokoleń. Wśród nich zobaczymy dzieła Stefana Gierowskiego, Zdzisława Beksińskiego, Włodzimierza Borowskiego, Jerzego Rosołowicza, Henryka Stażewskiego, Romana Opałki. Towarzyszą im fragmenty tekstów o sztuce z lat 1965 – 1990 autorstwa Mariusza Hermansdorfera, kuratora wystawy. Wystawę dokumentuje szczegółowe opracowanie katalogowe.