Tak jak Wielki Piątek zajmuje szczególne miejsce w liturgii Kościoła katolickiego, tak w kościołach, zwłaszcza na Śląsku, szczególne miejsce zajmowały wielopostaciowe, monumentalnych rozmiarów rzeźbiarskie grupy Ukrzyżowań tęczowych.
Swą nazwę zawdzięczają belce tęczowej – biegnącej pomiędzy nawą główną a prezbiterium, która łączyła naprzeciwległe ściany. Pośrodku takiej belki, wysoko nad posadzką kościoła, w centrum kompozycji i – co za tym idzie – centrum, w którym mógł zbiegać się wzrok wiernych, znajdowała się figura Ukrzyżowanego Chrystusa.
Bezpośrednio na belce sytuowane były także figury towarzyszących Chrystusowi świętych, najczęściej Marii i Jana Ewangelisty.
Prezentowana na wystawie stałej „Sztuka śląska XIV–XVI w.” grupa Ukrzyżowania, pochodząca z wrocławskiego kościoła św. Marii Magdaleny, zawiera dodatkowo figury klęczącej Marii Magdaleny, setnika i Longinusa.
Niestety, fotografia nie jest w stanie oddać piękna tego dzieła, dlatego warto przy nadarzającej się okazji obejrzeć ją „na żywo” na wystawie – już po ponownym otwarciu muzeów.
#zoom_na_muzeum – zapraszamy również do lektury innych tekstów ➸