25 marca – 26 kwietnia 2015
Kurator wystawy: dr Barbara Banaś
Hol Muzeum Narodowego we Wrocławiu stanie się architektoniczną oprawą działań artystycznych Barbary Idzikowskiej. W jego przestrzeni artystka zawiesi olbrzymi szklany obraz przedstawiający twarz młodej kobiety o nieskazitelnej urodzie. Nieopodal na stalowym sarkofagu ułoży Śpiącą – rzeźbę przedstawiającą kobietę przykrytą szklanym całunem, spod którego wyłaniają się jedynie fragmenty nóg z drobnymi stopami.
Śpiąca… jest kolejną odsłoną projektu, którego idea zrodziła się dwa lata temu podczas rezydencji artystycznych realizowanych w Stanach Zjednoczonych w The John Michael Kohler Arts Center w stanie Wisconsin, a następnie w The Studio of The Corning Museum of Glass w stanie New York. Ewoluujący pomysł przybrał ostateczną formę właśnie na wrocławskiej wystawie. Artystce zależało na stworzeniu dzieła łączącego w sobie rozmaite elementy wpływające na zmysły.
Jego trzon stanowi mistrzowsko wykonana szklana instalacja złożona z dwóch dopełniających się elementów: fragmentarycznie zdematerializowanego ciała kobiety i górującego nad nim wizerunku. Specjalnie spreparowane światło (wzmocnione opracowanym zapisem video) wydobywa piękno tego niezwykle plastycznego tworzywa.
Rysunek, wykonany przez Idzikowską na szklanym rastrze niczym na płóciennym podobraziu, powstał z wtopienia w podłoże czarnych „kresek” układanych z rozdrobnionego szkła. Jego pierwowzorem jest rysunek Rafaela Madonna z dzieciątkiem, datowany na lata 1508-1510 i przechowywany dziś w zbiorach British Museum w Londynie.
Nicią spajającą te dwa elementy szklanej instalacji będzie dźwięk – utwór Between skomponowany i wykonany przez znaną wrocławską kompozytorkę Agatę Zubel – który rozbrzmiewać będzie w momencie zaburzenia bezruchu otaczającej rzeźbę przestrzeni przez wkraczającego w nią widza. To nasze ciała stają się impulsem ożywiającym dźwiękiem tę zahibernowaną w szkle, otuloną światłem opowieść o kobiecie.
Artystkę nieodmiennie pasjonuje budowanie dialogu z kulturową spuścizną, z archetypicznymi wyobrażeniami i trwałymi kodami wizualnymi. Śpiąca…, ukryta pod szklaną, połyskującą i miękko uformowaną materią, niektórym przypomni zapewne niezwykłe, zawoalowane rzeźby mistrzów doby baroku – Antonio Corradiniego i Giuseppe Sanmartino. Ułożona na stalowym szkielecie postumentu, przypominającego kształtem nagrobną tumbę, ale i niosącego także bardziej współczesne konotacje, pojawia się w intrygującym wystawienniczym kontekście, w pobliżu eksponowanych tu średniowiecznych nagrobków. Śpiąca… utkana ze szklanych nitek, wypełniona światłem i animowana muzyką, pozwala każdemu na snucie opowieści o jej nieznanej historii…
Barbara Banaś, kurator wystawy
Od artystki:
Rozpoczęłam pracę nad moim projektem w 2013 roku podczas Połączonych Rezydencji w The John Michael Kohler Art Center w Kohler w Stanie Wisconsin w USA oraz w The Studio of The Corning Museum of Glass w Corning w Stanie New York w USA we współpracy z Rachel Garceau. Kontynuowałam w swojej pracowni we Wrocławiu we współpracy z Marcinem Litwą i Piotrem Mickiem. Pomogli mi także: Marzena Krzemińska – Baluch, Beata Damian – Speruda, Tomasz Urbanowicz oraz Zakład Mechanicny Alhena we Wrocławiu.
Kolejne inkarnacje „Śpiącej…” zaprezentowałam najpierw na wystawie „Bodytalk” w Glamuset Ebeltoft w Ebeltoft w Danii, a następnie na wystawie „Glass made in Wrocław” w Glasmuseum Alter Hof Herding w Coesfeld, w Niemczech.
Współproducentami multimedialnej instalacji „Śpiąca…” są: Muzeum Narodowe we Wrocławiu i Centrum Technologii Audiowizualnych we Wrocławiu. Bartłomiej Szlachcic w ramach tej współpracy zrealizował iluminację oraz oprawę techniczną wystawy.
Agata Zubel udostępniła mi skomponowany przez siebie utwór „Between”.
Wszystkim bardzo dziękuję
iBasia
Barbara Idzikowska, absolwentka Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Od 20 lat zajmuje się szkłem artystycznym i należy do grona najciekawszych osobowości twórczych tej dyscypliny w Polsce. Współpracowała z Eugeniuszem GETEM Stankiewiczem w ramach „Atelier Si, Pb…” – realizując wspólne projekty wystawiennicze m.in. „Metamorfozy 2” w Muzeum Architektury we Wrocławiu (2010), „Dürery XX. Lubomirskich” we wrocławskim Ossolineum (2009), „Methamorphosen und anderes…” w Museum für Modernes Glass w niemieckim Koburgu (2005). Od lat konsekwentnie rozwija i buduje rozpoznawalny język plastyczny, w dużej mierze oparty na wypracowanych indywidualnie, autorskich technikach. W swoim atelier, wyposażonym w profesjonalne piece do wypału, prowadzi liczne eksperymenty nieustannie poszukując nowych form ekspresji w kruchym szklanym tworzywie.
Wystawa przygotowana została we współpracy z Centrum Technologii Audiowizualnych CeTA.
Fot. A. Podstawka