od 29 października do 7 grudnia 2003 roku
W ostatnich miesiącach bieżącego roku, w kawiarni muzealnej można było obejrzeć prace wybitnego rzeźbiarza, grafika i rysownika – Antoniego Mehla (1905 – 1967). W okresie przedwojennym związany był z kręgiem Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, tam też studiował pod kierunkiem Xawerego Dunikowskieg, od 1947 r. kierował pracownią rzeźby we Wrocławskiej PWSSP, współtworząc z całą rodziną wrocławskie środowisko artystyczne. W 1962 r. otrzymał nagrodę ZPAP za całokształt twórczości.
Antoni Mehl był artystą o wyjątkowej rzeźbiarskiej wyobraźni. Ten znakomity portrecista w swoich popiersiach i głowach oddawał złożoność psychiki ludzkiej – każda z jego prac to osobista refleksja na temat modela. Tworzył głównie w gipsie, tylko dwie rzeźby zostały wykonane w kamieniu. Początkowo skłaniał się ku klasyczności, z czasem jednak poszedł w kierunku impresyjności – gładkie powierzchnie zaczął traktować coraz bardziej malarsko, nadając obiektom niezwykłą siłę wyrazu. Należał równocześnie do grona najwybitniejszych polskich twórców rysunku w pierwszej połowie XX wieku. Z olbrzymim wdziękiem, lekkością i czasami poczuciem humoru rysował portrety, scenki rodzajowe i postacie zwierząt, doskonałe warsztatowo są też jego szkice do rzeźb. Spod jego ręki wyszły również znakomite monotypie. Potrafił za pomocą samej tylko kreski uzyskać walory malarskie. Mimo nieżyczliwości losu i szykanów jakie wobec niego stosowano nie utracił optymizmu i wrodzonej pogody ducha co widoczne jest w jego pracach.
Antoni Mehl w pracowni PWSSP fot. z 1949
W 1995 r. Muzeum Narodowe we Wrocławiu zorganizowało monograficzną wystawę Antoniego Mehla, jego żony i córki, zatytułowaną „Rodzina Mehlów”. Towarzyszące ekspozycji wydawnictwo ukazuje zawiłe losy tej niezwykłej rodziny artystycznej: Antoniego – rzeźbiarza i rysownika, jego żony Katarzyny – malarki i ich córki Ewy – ceramiczki i rzeźbiarki.
Przekazana Muzeum w 2003 r. kolekcja 14 rzeźb w gipsie, 11 odlewów z brązu oraz 290 rysunków – to dar Dagmary Onichimowskiej i Piotra Wieczorka.
Witek, 1956 Głowa Żydówki, 1937 Siedząca na schodach
(odlew 2002) ok. 1961,rysunek