Dzieło ze zbiorów Muzeum Narodowego we Wrocławiu
Andrea Celesti „Herkules i Omfale”, ok. 1670
Olej na płótnie, wymiary 142,5 × 111 cm
Muzeum Narodowe we Wrocławiu
Herkules i Omfale wyłaniający się z brunatnego, niemal czarnego tła, dzięki światłu padającemu zza lewej krawędzi obrazu, zajmują niemal całą powierzchnię płótna. Ciepła kolorystyka z bursztynową poświatą na ciałach i czerni tła.
Przytulone postacie siedzą przytuleni czołami, tułowiami frontalnie i skręconymi ku sobie biodrami. Ich sylwetki tworzą kompozycję trójkąta, przy czym głowy stanowią jego wierzchołek lekko przesunięty ku prawej krawędzi.
Linia między ich ciałami tworzy przekątną od lewego dolnego rogu ku prawemu górnemu. Tkaniny okrywają jedynie część ich ciał.
Omfale, po lewej stronie kompozycji, bliżej źródła światła, to młoda kobieta o jasnej skórze i apetycznym, gładkim ciele. Pochylona do Heraklesa przytula się do niego czołem, lewym ramieniem, wypina ku niemu brzuch i skręca biodra, zbliżając prawą nogę do jego lewej nogi.
Na głowie cieniutka czerwona chusta. Długie blond włosy wiją się na uszach i wraz z tkaniną opadają za barki. Twarz z pół profilu z lewą, połową zacienioną. Wąskie brwi, duże, szare oczy wpatrzone w twarz Heraklesa. Mały, lekko zadarty nos. Usta pełne, zmysłowe, delikatnie rozchylone. Pod małym podbródkiem drobna fałdka.
Przy prawym uchu wyłaniająca się zza pleców dłoń Heraklesa trzymająca drążek z kądzielą, niemal niewidoczne na ciemnym tle. Przez prawy bark kobiety przerzucona końcówka półprzeźroczystej, pomarańczowej tkaniny. Jej zwinięty spiralnie koniec opada między niewielkimi piersiami. Małe, różowe brodawki lekko na boki. Prawą rękę zgiętą w łokciu Omfale odwodzi od ciała. Zsunięta biała tunika wykończona złotym haftem marszczy się na brzuchu i łonie. Niżej przesunięta cienką skórą lwa. Wskazuje na to lwia łapa, miękko otulająca prawe ramię tuż nad zgięciem łokcia.
Herakles o oliwkowym ciele, nieco zacieniony, wpatrzony w Omfale, z tułowiem frontalnie i nogami w stronę jej nóg. Głowę o brązowych, kędzierzawych włosach zwraca ku kobiecie. Nad czołem ma obfity wieniec z liści i różowych kwiatów. Twarz z półprofilu z dużym lewym okiem i prawym ukrytym w cieniu. Długi, rzymski nos. Usta duże, w lekkim półuśmiechu, co nadaje jego męskiej twarzy łagodności. Na lewym barku palce lewej dłoni on fale. Mocno umięśniony nagi tors z uwidocznionymi obojczykami i ścięgnami. Jego lewy bok wzdłuż prawej krawędzi obrazu. Ramię niknie w cieniu, łokieć ucięty krawędzią. Lewa dłoń duża, sękata, oparta o koniec maczugi. Biodra okryte półprzeźroczystą tkaniną. Lewe, nagie kolano dotyka prawego uda on fale. Poniżej kolan postacie ucięte dolną krawędzią.
■ Więcej opisów ➸
Audiodeskrypcja zrealizowana w ramach projektu „Bliżej muzeum” 2024