Wykład dr. Dariusza Galewskiego w ramach cyklu „Kurs historii sztuki”
Sztuka Cesarstwa Wschodniorzymskiego rozwijała się od schyłku IV w. jako kontynuacja sztuki późnoantycznej i wczesnochrześcijańskiej. Swój pierwszy „złoty okres” przeżywała za panowania Justyniana Wielkiego (527–565), kiedy to powstały bazylika Hagia Sophia w Konstantynopolu czy kościół San Vitale w Rawennie. Dekorację ich wnętrz stanowiły mozaiki ukazujące dostojne i hieratyczne postacie, o wydłużonych proporcjach, ukazane frontalnie i pozbawione niemal ruchu. Podobnie jak ikony wskazywały na rzeczywistość duchową i były dla odbiorców „oknem” otwartym na świat idealny. Od schyłku IX w. nastąpiła ekspansja sztuki bizantyńskiej na niemal całym obszarze basenu Morza Śródziemnego i w krajach słowiańskich. Wykształciły się wówczas takie formy artystyczne, które są do dzisiaj kontynuowane w Kościołach wschodnich, jak świątynia kopułowa na planie krzyża greckiego czy oparte na wzornikach przedstawienia scen biblijnych. Pomimo tego że Imperium Bizantyńskie upadło w 1453 r., odegrało nieocenioną rolę w przyswojeniu, ugruntowaniu i przekazaniu krajom europejskim dziedzictwa kultury starożytnej, co miało istotny wpływ dla ponownego jej odkrycia w okresie renesansu.
Muzeum Narodowe we Wrocławiu, spotkanie w sali audiowizualnej (s. 116), wstęp z biletem w cenie 10 zł.
Członkowie Stowarzyszenia Przyjaciół Muzeum Narodowego we Wrocławiu – wstęp bezpłatny.
■ Wydarzenia edukacyjne ➸
■ Fotorelacje edukacyjne ➸