Władysław Ślewiński podobno uważał, że „szlachcic polski może uprawiać tylko albo rolę, albo sztukę”. Urodził się w rodzinie ziemiańskiej i podjął nawet studia z myślą o gospodarowaniu rodzinnym majątkiem. Szybko jednak doprowadził go do ruiny i musiał uciekać do Paryża, by uniknąć płacenia podatków.
W stolicy Francji jego talent malarski objawił się nagle i szybko osiągnął dojrzałość. Wpływ na jego twórczość miał poznany w Paryżu Paul Gauguin. Ślewiński przystąpił do grupy malarzy z Pont-Aven w Bretanii skupionych wokół mistrza. Odtąd w swoich obrazach gorliwie realizuje Gauguinowską ideę syntetyzmu: rezygnuje ze szczegółowego odtwarzania natury, dąży do prostoty kompozycji.
W pejzażu Chata w Le Pouldu artysta przedstawia dom bretoński na tle morza w Kerluron koło Le Pouldu. Na horyzoncie widoczna jest Wyspa Czarownic. Ściszone i harmonijnie zestawione barwy pogłębiają nastrój nostalgii i melancholii.
I. Gołaj, G. Wojturski, Sztuka polska XVII–XIX w. (przewodnik)
#zoom_na_muzeum – zapraszamy również do lektury innych tekstów ➸