We wrześniu 1890 r. Matejko ukończył rysunek z podobizną następcy Kazimierza Wielkiego, czyli jego siostrzeńca – Ludwika Węgierskiego.
Wobec niewygodnej sytuacji braku męskich potomków Kazimierz początkowo planował przekazać władzę nad królestwem swemu wnukowi Kazimierzowi IV słupskiemu. Jednakże do tego nie doszło, a władzę w Polsce objął syn siostry Elżbiety Łokietkówny i króla Węgier Karola Roberta Andegaweńskiego – Ludwik, zwany też z powodu francuskich koneksji Louisem (tak też podpisał go na swoim rysunku Matejko).
Monarcha ten skupił się jednak na rządach w swoim rodzimym kraju, doprowadzając w latach 1342–1382 Węgry do dużego znaczenia na arenie międzynarodowej. Tam też został nazwany Ludwikiem Wielkim. W Polsce sprawował władzę w latach 1370–1382 poprzez zaufanych regentów – matkę Elżbietę, księcia Władysława Opolczyka oraz biskupa Zawiszę z Kurozwęk. Udało mu się uzyskać poparcie polskiego rycerstwa dla zamysłu przekazania tronu polskiego jednej z córek, za co na zjeździe w Koszycach nadał szlachcie, a potem duchowieństwu przywilej zwalniający z płacenia podatków poza 2 groszami z łanu rocznie.
Matejko, inspirując się być może wyobrażeniem monarchy w Kronice Képesa lub bardzo ogólnymi wyobrażeniami na pieczęciach królewskich, ukazał władcę jako młodzieńca o niezbyt obfitym zaroście, w koronie zwieńczonej liliami andegaweńskimi, które – podobnie jak zdobiące szczyt berła oraz tunikę – oznaczają ród ojca Karola Roberta.
Na prawym ramieniu wielka czterolistna zapona z podwójnym krzyżem – godłem Węgier – przypomina o sprawowaniu władzy również w tym kraju
Złożony pergamin z napisem PRIVILEGIA LIBERTATIE (Przywilej Wolności), z którego zwisa pieczęć Ludwika – to prawdopodobnie dokument z przywilejami koszyckimi.
Grzegorz Wojturski
Więcej wpisów ➸