Piotr Oszczanowski, dyrektor Muzeum Narodowego we Wrocławiu od 1 stycznia 2014 r.
Urodzony 19 września 1965 r. we Wrocławiu. Absolwent i pracownik Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie pełnił m.in. funkcję zastępcy dyrektora. Stypendysta i stażysta m.in. Fundacji z Brzezia Lanckorońskich, Fundacji im. Alexandra von Humboldta i Prezydenta Niemiec dra Romana Herzoga, uczelni we Frankfurcie nad Menem, Groeningen, Pradze i in. Autor, współrealizator, koordynator kilkudziesięciu projektów badawczych, krajowych i międzynarodowych konferencji naukowych oraz wystaw muzealnych.
Po otrzymaniu 27 lutego 2013 r., nadanego przez Radę Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, stopnia doktora habilitowanego (w dziedzinie nauki humanistyczne w dyscyplinie historii sztuki – historii sztuki nowożytnej) od 1 października 2016 r. mianowany został profesorem nadzwyczajnym w Uniwersytecie Wrocławskim. Obecnie promotor trzech rozpraw doktorskich.
Członek instytucji naukowych, m.in. Stowarzyszenia Historyków Sztuki, International Council for Curators of Dutch and Flemish Art (CODART) w Amsterdamie, Polskiego Towarzystwa Badań Reformacji, Societas Humboldtiana Polonorum, a także rad naukowych instytucji muzealnych (m.in. we Wrocławiu, Brzegu, Jeleniej Górze, Katowicach), reprezentant MKiDN w komisjach konkursowych wybierających nowych dyrektorów placówek muzealnych.
Członek Rady do spraw Muzeów i Miejsc Pamięci Narodowej przy Ministrze Kultury i Dziedzictwa Narodowego (kadencji 2015–2018), 20 czerwca 2018 r. powołany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na członka komisji kwalifikacyjnej do opiniowania wniosków o stwierdzenie posiadania dorobku zawodowego wymaganego na stanowisku kustosza dyplomowanego i kustosza.
Twórca i pierwszy kierownik Podyplomowych Studiów Wiedzy o Sztuce oraz tutor na Międzywydziałowych Studiach Humanistycznych (MISH) Uniwersytetu Wrocławskiego (od 2004); alumn Gemeinnützige Hertie Stiftung (od 2003); członek jury Konkursu o Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego – Wydarzenie Muzealne Roku SYBILLA; recenzent Narodowego Centrum Nauki (konkurs OPUS, Panel HS2). Opiniodawca, konsultant i doradca m.in. Wydziału Kultury Departamentu Spraw Społecznych Urzędu Miejskiego we Wrocławiu, Biura Rady Miejskiej Departamentu Prezydenta Wrocławia, Miejskiego i Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków we Wrocławiu.
Od 2001 r. członek zespołu realizującego „Katalog Zabytków Sztuki w Polsce. Seria Nowa”, t. IV: „Województwo wrocławskie (dolnośląskie)”. Współredaktor czasopism (np. „Roczników Sztuki Śląskiej” Muzeum Narodowego we Wrocławiu) oraz serii naukowych (np. „Cyfrowe Spotkania z Zabytkami” Instytutu Historii Sztuki UWr.). Autor, współautor, redaktor i współredaktor 50 książek i blisko 200 artykułów, kilkuset biogramów, not katalogowych, wstępów do katalogów wystaw i recenzji związanych ze sztuką i kulturą Śląska, Pomorza, Polski i Czech oraz licznych recenzji wydawniczych, na stopnie naukowe, ekspertyz i wywiadów.
Współautor programów telewizyjnych i filmów dokumentalnych (np. „Śląska Sekretera” dla TVP, reż. S. Kubiak; „Panorama Racławicka”, realizacja M. Bradke). Członek polskich zespołów programu European Science Foundation „Cuius Regio” oraz programu Unii Europejskiej „Kultura (2007-2013)”.
Laureat nagród i wyróżnień, m.in.: Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego RP, Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP – brązowa Gloria Artis z zakresu ochrony dziedzictwa (6 kwietnia 2009 r.) i srebrna Gloria Artis z zakresu muzealnictwa (12 maja 2015 r.), Rządu Dolnej Saksonii i Samorządu Województwa Dolnośląskiego, Prezydenta Miasta Wrocławia (m.in. „Meritio de Wratislavia – Zasłużony dla Wrocławia”, 13 lipca 2018 r.), kilkunastoma nagrodami Rektora Uniwersytetu Wrocławskiego, Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego; odznaczony muzealniczymi medalami „1000 lat Wrocławia” (w uznaniu zasług dla Muzeum Miejskiego Wrocławia) i 200-lecia Państwowego Uniwersytetu Wrocławskiego; uhonorowany Dolnośląskim Laurem Konserwatorskim oraz SILESIANĄ (nagrodą wydawniczą za najlepszą publikację promującą Dolny Śląsk); nagrodą Fundacji Kościuszkowskiej w Waszyngtonie za promocję Polski za granicą (2017).
Mariusz Hermansdorfer, dyrektor Muzeum Narodowego we Wrocławiu do 31 grudnia 2013 r. (ur. 8 maja 1940 r. we Lwowie, zm. 18 sierpnia 2018 we Wrocławiu). Od 1964 r. pracował w Muzeum Narodowym we Wrocławiu, od 1983 – jako dyrektor. Studia z historii sztuki ukończył w 1966 r. na Uniwersytecie Wrocławskim. Przebywał na stypendiach naukowych we Francji (1973), Włoszech (1978), Beneluksie (1980), Wielkiej Brytanii (1984), USA (1988), Szwajcarii (1990). Jest członkiem Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Sztuki (AICA), Międzynarodowego Komitetu Muzeów (ICOM), rady redakcyjnej miesięcznika „Odra” oraz (kadencyjnie) rad naukowych Muzeów Narodowych w Krakowie, Poznaniu, Warszawie, Zamku Królewskiego w Warszawie, Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, Rady ds. Muzeów przy Ministrze Kultury. Specjalista w dziedzinie muzealnictwa, krytyk i popularyzator sztuki współczesnej w Polsce i za granicą. Twórca reprezentatywnej kolekcji sztuki XX i XXI w. w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. Jako dyrektor przeprowadził gruntowną reorganizację i modernizację Muzeum, czego efektem są m.in. nowe wersje ekspozycji stałych. Zainicjował liczne opracowania naukowe (katalogi zbiorów, wystaw problemowych i indywidualnych). Jest autorem kilkuset wystaw polskiej sztuki współczesnej w kraju i za granicą, w tym m.in. prezentacji na Międzynarodowych Festiwalach Sztuki: w São Paulo (1977-1989), w Cagnes-sur-Mer (1975-1996), w New Delhi (1986-1998). Wystawione prace były wyróżniane m.in. głównymi nagrodami.
Opublikował liczne studia i artykuły o sztuce współczesnej, jak np.: W kręgu nadrealizmu (1975, 2007), Artyści Wrocławia 1945–1970 (1996), Między ekspresją a metaforą (1999), Kondycja ludzka (2001), Wrocławskie impresje (2004), Emocja i ład (2004), Interpretacje (2005), Magdalena Abakanowicz (2005 i 2011), Waldemar Cwenarski (2006), Józef Gielniak (2006), Eugeniusz Geppert (2007), Alfons Mazurkiewicz (2007).
Wystawy i publikacje M. Hermansdorfera były wielokrotnie nagradzane w konkursach Ministerstwa Kultury na najciekawsze wydarzenia muzealne roku. W okresie sprawowania przez niego funkcji dyrektora Muzeum Narodowe we Wrocławiu otrzymał w edycjach tego konkursu z lat 1985–2011 kilkadziesiąt nagród, w tym trzy Grand Prix i kilkanaście pierwszych nagród (statuetek Sybilli). Za osiągnięcia został odznaczony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi (1988), Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Polonia Restituta (1998, 2005), Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2005), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2013). Jest też laureatem Nagrody Miasta Wrocławia (1986), Nagrody Prezydenta Wrocławia (1993), Nagrody Ministra Kultury (2001), Nagrody Marszałka Województwa Dolnośląskiego (2005), Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2008, 2009, 2010, 2011), nagrody Merito de Wratislavia – Zasłużony dla Wrocławia (2013).
↡ Mariusz Hermansdorfer opowiada o początkach pracy w Muzeum. Fragment filmu zrealizowanego 28 marca 2018 podczas spotkania z okazji 70-lecia powstania Muzeum Państwowego (obecne Muzeum Narodowe) we Wrocławiu.
Jerzy Güttler
28.03.1947–19.01.1952
Zbigniew Hornung
1.02.1952–28.02.1953
1.06.1959–28.02.1962
Józef Gębczak
1.03.1953–31.05.1959
Maria Starzewska
1.10.1963–30.06.1969
Leszek Itman
1.01.1970–31.03.1983