I. Czym jest sztuka współczesna?
Zajęcia, w czasie których to wyobraźnia uczestników wyznacza nam trasę zwiedzania wystawy. Uczniowie tworzą zagadki i odgadują je, zamieniając się kolorowymi kopertami lub wypełniając dostosowane do potrzeb grupy karty pracy. Którędy tym razem? Zapraszamy do aktywnej pracy w przestrzeni ekspozycji stałej oraz próby rozpoznania i definicji zjawisk w sztuce współczesnej.
II. Pop-art.pl
Co mieli wspólnego wrocławscy artyści z Andym Warholem, ikoną pop-artu? Uczniowie poznają historię tego barwnego kierunku, dowiedzą się, jak działała Grupa Luxus oraz poćwiczą kreatywność w kontakcie z pracami Krzysztofa Skarbka.
III. Konceptualizm: sztuka jako pomysł
Skąd artyści mają pomysły? Co ich inspiruje i rozwija? Czy słowa lub reguły matematyczne mogą wpisywać się w dzieła? Uczestnicy zajęć zagłębią się w kształty pojęć, poznają założenia sztuki konceptualnej zawarte w pracach takich artystów jak: Stanisław Dróżdż, Roman Opałka, Ryszard Winiarski i Edward Krasiński.
IV. Sztuka przeciw idei – kontrkultura
Sprzeciw, bunt i rewolucja – czym różnią się te hasła? Jaki potencjał zmiany ze sobą niosą? W trakcie zajęć uczniowie poznają dwie polskie grupy kontrkulturowe: Luxus i Gruppę. Dowiedzą się, co kontestowali artyści lat 80. i 90. Stworzą również wspólnie manifest przyszłości.
V. Obraz niepodobny do niczego – polscy abstrakcjoniści
Mówi się: ten obraz jest niepodobny do niczego. Chciałoby się widzieć na obrazie krzesło. Pytanie: czy krzesło jest podobne do czegoś? Czy malarstwo nie może być jak krzesło, niepodobne do niczego? Te przekorne słowa Tadeusza Kantora będą punktem wyjścia do rozmowy o abstrakcji. Henryk Stażewski, Maria Jarema, Alfred Lenica. Abstrakcyjne – czyli jakie?
VI. Portret i autoportret współczesny
Sztuka współczesna nie zawsze odcina się od rzeczywistości i tradycji. W oparciu o pastele Witkacego, obrazy Leona Chwistka, pop-artowskie realizacje Jana Sawki i Bożeny Grzyb-Jarodzkiej odwołamy się do jednego z najważniejszych tematów w malarstwie, jakim jest portret i autoportret.
VII. Aspekty ciała
Poszukiwanie nowych form wypowiedzi, eksperymenty z tworzywem, badanie aspektów cielesności, erotyki, problem fetyszyzacji ciała, intymności oraz przemijania charakteryzuje twórczość artystek kilku pokoleń: Marii Pinińskiej-Bereś, Aliny Szapocznikow, Natalii Lach-Lachowicz, Izabeli Gustowskiej, Katarzyny Kozyry. Przyjrzymy się dziełom kobiet, które w swej sztuce wychodzą daleko poza ramy tego, co kojarzy się zwykle ze sztuką kobiecą.
VIII. Sztuka i los. Wokół prac Magdaleny Abakanowicz
Abakany. Otulają czy pochłaniają? Mutanty. Bezpieczne czy groźne? Bezgłowy tłum. Napierający czy w odwrocie? Zajęcia w przestrzeni rzeźb Magdaleny Abakanowicz to pogłębiona analiza twórczości artystki. Sprawdzimy, na ile niestandardowe prace nakłaniają do niestandardowego odbioru. Czy bowiem pod rzeźbą można się wygodnie położyć i kontemplować? Czy rzeźbę można wąchać?
IX. Eros i Tanatos w sztuce
Eros i Tanatos – tych dwóch bogów na trwałe zapisało się w sercach i umysłach literatów, artystów i filozofów. W trakcie zajęć przyjrzymy się współczesnym interpretacjom dwóch aspektów, które reprezentują: miłości i śmierci. Czy są one wyraźne w twórczości polskich artystów?
X. Sztuka a historia
Niepokojąca sztuka niespokojnych czasów. Artystyczne dokumentacje dziejów. Głosy zarówno bardzo indywidualne, jak i mówiące w imieniu zbiorowości. Szajna, Hasior, Bałka, Bednarski, czyli wojenne reminiscencje w sztuce.
XI. Nowe formy rzeźby
W dwudziestym wieku w praktyce arystycznej pojawiają się nowe terminy: asamblaż (fr. assemblage ‘zbiór, łączenie, mieszanina’) i ready made (z ang. ‘przedmioty gotowe’). Uznawany za prekursora sztuki asamblażu Władysław Hasior swoje metaforyczne kompozycje montował ze zwykłych przedmiotów: krzeseł, szyb, drutów, tkanin, wózków, narzędzi rolniczych. Pokazywane w Pawilonie obiekty jego autorstwa, takie jak: Ikar, Gość II, Św. Łotr, Golgota, Matka Boska Bolesna odwołują się do archetypów kulturowych – motywów historycznych, biblijnych i mitologicznych.
XII. Intertekstualność prac Hasiora
Cała światowa literatura to jedna wielka rozmowa, wszystkich ze wszystkimi – pisał Jan Rybowicz. Jego słowa można rozszerzyć na sztukę w ogóle. Hasior, Herbert, Kaczmarski, Białoszewski. Prześledzimy przeplatanie się wątków w sztukach plastycznych, w sztuce słowa i dźwięku, a grupy zostaną podzielone według… gustów muzycznych.
XIII. Tadeusz Kantor i jego ambalaże
Parasol w obrazie. Parasol opakowany obrazem? Realność niższej rangi włączona w życie sztuki. Sama czynność opakowywania kryje w sobie bardzo ludzką potrzebę i namiętność przechowywania, izolowania, przetrwania, również smak nieznanego i tajemnicy – pisał Kantor o ambalażach. Plastyka, plastyczność, teatr, rzecz. W ramach zajęć prześledzimy inspiracje Kantora przywiezione z Zachodu i ich adaptowanie na grunt polskiej sztuki.
XIV. Malarstwo materii – od faktury do przedmiotu
Dla wielu współczesnych artystów obraz przestał być już „powierzchnią płaską pokrytą kolorami w określonym porządku”, a zyskał formę „przedmiotu”. Punktem wyjścia stała się obserwacja materii, a potem jej odtworzenie w nowym, założonym przez twórców układzie.
Do tego typu dzieł można zaliczyć prezentowane na wystawie Konkrety – obiekty z nadpalonych desek – Adama Marczyńskiego, Kompozycję z farby i stearyny Jadwigi Maziarskiej czy realizacje Jonasza Sterna, w których artysta, wykorzystując elementy pochodzenia organicznego (kości, rybie szkielety, kawałki wygarbowanej skóry), kreuje rozpadający się świat form natury.
XV. O architekturze modernizmu. Pawilon Czterech Kopuł Hansa Poelziga
W 2016 roku Pawilon, po latach pełnienia różnych funkcji, na nowo stał się miejscem pokazywania dzieł sztuki. Pierwotnie nazywany Pawilonem Wystawy Historycznej, zaprojektowany w 1912 roku przez wybitnego niemieckiego architekta Hansa Poelziga (1869–1936) stanowi dziś wraz z monumentalną Halą Stulecia autorstwa Maxa Berga i przylegającymi do niej dawnymi Terenami Wystawowymi unikalny kompleks urbanistyczny.
XVI. Artyści powojennego Wrocławia
Utarło się, że mapa powojennego Wrocławia przypominała tygiel kulturowy – osoby o różnych obyczajach, wierzeniach i stylach życia przybyły na Ziemie Odzyskane. Kim byli artyści kształtujący środowisko artystyczne stolicy Dolnego Śląska? Uczestnicy poznają twórczość Józefa Hałasa, Eugeniusza Gepperta oraz Alfonsa Mazurkiewicza.
XVII. Zawód: kurator. Tworzymy nową wystawę
Zajęcia mają charakter warsztatowy – uczestnicy dowiedzą się, czym jest muzealna kolekcja, jakie trudności spotykają kuratora wystawy oraz jakie elementy są ważne przy jej aranżacji. W części praktycznej sami spróbują zbudować wystawę poświęconą muzeum przyszłości.
Zasady uczestnictwa
- Koszt udziału w zajęciach dla jednego ucznia wynosi 4 złote.
- Lekcje sztuki odbywają się od wtorku do piątku w godzinach 10.00-16.00 i trwają 60-75 minut.
- Zajęcia prowadzone są w przestrzeni wystawienniczej Muzeum dla grup liczących nie więcej niż 30 osób, jednak sugerowana liczba uczestników to 20. Grupy powyżej 30 osób dzielone są na dwie mniejsze, dla których lekcje odbywają się równolegle.
- Opiekun ma obowiązek pozostania z grupą przez cały czas pobytu w Muzeum.
- Podczas zajęć mogą być wykonywane zdjęcia na potrzeby Muzeum Narodowego we Wrocławiu, jeżeli nie wyrażają Państwo na to zgody, prosimy o wcześniejszą informację.
- Nauczyciele lub opiekunowie podczas zajęć mogą wykonywać zdjęcia bez użycia lampy błyskowej.
- Okrycia wierzchnie oraz torby i plecaki należy zostawić w szatni.