„Teatr Miłości” Ewy Kuryluk powstał jesienią 1986 roku dzięki galerzystce Helen Shlien, entuzjastce sztuki instalacji. Praca nad tą monumentalną instalacją, sfinansowana przez grant z National Endowment for the Arts, została zaprezentowana na wystawie w bostońskiej galerii Mobius w lutym 1987 roku i zapoczątkowała peregrynacje artystki z chustami erotycznymi.
Ta architektoniczna kompozycja składa się z kilkunastu rysunków na bawełnie zawieszonej między sufitem i podłogą. Prace są udrapowane w rozmaity sposób, spadają kaskadami na podłogę, a zasłony tworzą wrażenie ścian, kolumn i sarkofagów; półprzezroczystych, prześwietlonych reliefów i rzeźb.
Fot. Arkadiusz Podstawka
Na wystawie „Ewa Kuryluk. Białe fałdy czasu…” wyeksponowany został między innymi fragment wiersza Teatr miłości, napisanego przez poetę i krytyka sztuki Thomasa Fricka, który recenzując instalację z 1987 roku, skupił się na wymiarze politycznym tej intymnej kompozycji, dowodząc że akt miłosny, przedstawiony bez osłonek i nieszablonowo, to manifestacja wolności i zagrożenie dla władzy, która rządów nad nami nie chce dzielić z amorem anarchistą…
■ Wystawa czasowa „Ewa Kuryluk. Białe fałdy czasu. Instalacje 1980–2000” ➸
■ #zoom_na_muzeum – zapraszamy również do lektury innych tekstów ➸