Stefan Wegner (1901–1965) kształcił się na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach m.in. u Władysława Jarockiego i Józefa Pankiewicza. Po ukończeniu studiów przeprowadził się na stałe do Łodzi.
W 1931 roku nawiązał bliski kontakt z Karolem Hillerem, Katarzyną Kobro i Władysławem Strzemińskim, którzy wprowadzili go w kręgi polskiej awangardy. Był członkiem grupy artystycznej „Plastycy Nowocześni”, powstałej z inicjatywy grupy „a.r.”.
Po wojnie współorganizował Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Łodzi, gdzie pełnił funkcje dziekana, a później rektora.
Po wyrzuceniu z uczelni Władysława Strzemińskiego w 1950 roku (za nieprzestrzeganie zasad realizmu socjalistycznego) Wegner został odwołany z uczelni na własną prośbę.
Powrócił w 1957 roku i początkowo prowadził wykłady z estetyki. W przeciągu następnych kilku miesięcy Wegner wraz z Jerzym Nowosielski znaleźli się w nowo zawiązanym ugrupowaniu „Piąte Koło”.
Artysta rozpoczął od skrupulatnego studiowania zasad kubizmu. Zwracał uwagę na sposób budowy przestrzeni kubistycznej i na logikę przenikania płaszczyzn. Pod wpływem unizmu Władysława Strzemińskiego tworzył cykle pejzaży morskich, w których realizował badania fizjologii oka, przestrzenności, zasad rządzących widzeniem podczas obserwacji obiektu ruchomego. Pragnął uzyskać pełną syntezę wrażeń, operując płynnymi liniami – niby konturem, które rozmieszczał na tle unistycznej faktury.
Jego późniejsze kompozycje wskazują na dążenie do większej syntezy i kierowania się ku coraz większej abstrakcji. Obrazy z tego czasu charakteryzuje dynamiczna, niemal reliefowa linia z mocnymi akcentami barwnymi na stonowanym tle.
#zoom_na_muzeum – zapraszamy również do lektury innych tekstów ➸