Magdalena Abakanowicz swoje plenerowe instalacje zaczęła rozbudowywać w latach 80. XX wieku. Zaczęło się od pojedynczej Formy przestrzennej w Elblągu w 1965 roku, w 1985 roku powstało Katarsis w parku rzeźby w Fattoria di Celle we Włoszech, a już dwa lata po tym – Negew, kolejna wielkogabarytowa instalacja.
Abakanowicz zrealizowała ją dla Muzeum Izraela w Jerozolimie. Negew to siedem olbrzymich dysków wykonanych z piaskowca wydobytego w obszarze pustyni o tej samej nazwie. Umieszczone na szczycie wzgórza doskonale wpasowują się w krajobraz i sprawiają wrażenie jeszcze bardziej monumentalnych.
Naturalny materiał podlega tutaj wpływom natury i działaniu samego czasu. Jednak artystka w tym dziele nawiązała do formy koła jako do fundamentalnego wynalazku człowieka, znaku cywilizacyjnego rozwoju. Negew jest instalacją łączącą w sobie dwa światy: elementy wyrosłe z natury i poddane jej siłom zostały wykonane ręką człowieka.
Fot. Arkadiusz Podstawka
Słupy to pierwsza kompozycja Magdaleny Abakanowicz wykonana z drewna. Artystka stworzyła ją dopiero w 1981 roku, choć ten materiał intrygował ją od zawsze.
Jako dziecko sięgała między innymi po patyki i korę drzew i jak sama wspominała: „budowała przedmioty”, które czasem ją zastępowały, gdy w odwiedziny przychodzili niechciani goście. Z drewna korkowego wykonywała swoje pierwsze reliefy, a pierwszą realizację w przestrzeni publicznej – Formę przestrzenną, wykonaną na Biennale Form Przestrzennych w Elblągu w 1965 roku, wykreowała na wzór pnia z obciętymi gałęziami. Z kolei konary i korzenie posłużyły jej za inspirację do tworzenia abakanów.
Tę minimalistyczną i surową kompozycję Abakanowicz pokazała w Musée d’Art Moderne de la Ville de Paris i w Museum of Modern Art w Nowym Jorku, a w 1991 r. prace z tego cyklu prezentowane były w Hiroszimie oraz miastach Mito i Shiga w Japonii.
Sylwia Błachowicz, Dział Promocji i Komunikacji MNWr