Jerzy Tchórzewski należy do grona polskich klasyków abstrakcji. Najbardziej charakterystyczną cechą jego obrazów jest ich struktura przypominająca mieniące się minerały.
Artysta osiągał ten efekt, zestawiając zróżnicowaną malarską fakturę z nasyconą kolorystyką, która była niemalże kształtowana przez rozbłyski światła.
W twórczości Tchórzewskiego nic nie jest jednoznacznie określone. Z warstw materii jego dzieł stopniowo wyłaniają się poszczególne formy, krajobrazy, postaci. Kompozycja podlega procesowi ciągłego stwarzania, materia pulsuje niczym lawa, a odbiorca nie jest pewien, czy obserwuje narodziny nowego życia, czy świat pogrążający się w chaosie.
Zakres podejmowanej tematyki w dziełach Tchórzewskiego jest zadziwiający. Artysta, którego surrealistyczna wyobraźnia popychała do malowania katastrofalnych wizji, wulkanicznych erupcji, fantastycznych stworów i postaci, nie stronił także od tematyki religijnej. Podejmował ją od lat 70. XX w., a w latach 80. wystawiał nawet swoje prace w kościołach.
W Ukrzyżowaniu z 1981 roku zastosował rozwiązania kompozycyjne, które znane są już z wcześniejszych etapów jego twórczości artystycznej.
Sylwetka Ukrzyżowanego wyłania się z nierealnej, fantastycznej przestrzeni jaskini, którą wypełniają nacieki stalagmitów i stalaktytów. Głębia tonów, bogactwo niuansów oraz symboliczna przestrzeń, w której świat rzeczywisty spaja się z oniryczną wizją, nadają tej kompozycji mistyczny charakter.
Sylwia Błachowicz, Dział Promocji i Komunikacji MNWr
■ Zoom na muzeum – zapraszamy również do lektury innych tekstów ➸