Kolejna porcja ciekawostek z wystawy w Muzeum Etnograficznym „Podróż za marzeniami. Kultura uzdrowiskowa w Europie” ➸
Kiedy nastąpiła profesjonalizacja lecznictwa uzdrowiskowego? Przełomem w profesjonalizacji lecznictwa uzdrowiskowego były odkrycia medyczne z dziedziny bakteriologii, które wskazały również na korzyści z przebywania na świeżym powietrzu.
W 1883 r. dowiedziono, że to bakterie inicjują proces chorobowy przenikając do organizmu z powietrzem, razem ze spożywaną wodą i pożywieniem, mogą też doprowadzić do zakażenia przez kontakt osoby zdrowej z osobą chorą lub rzeczami, których dotykała, a także ze zwłokami. Z czasem dokładnie rozpoznano możliwość inicjowania poszczególnych chorób zakaźnych przez tzw. nosicieli pośrednich (muchy, pchły, komary, szczury itp.), a także zakażania się od zwierząt (np. gruźlicą).
Odkrycie wywołujących choroby zakaźne (m.in. kiłę, gruźlicę) patogenów spowodowało, że zamożni klienci elitarnych uzdrowisk pragnęli izolować się już nie tylko od osób biednych czy też zachowujących się niezgodnie z zasadami społecznej etykiety, lecz także od kuracjuszy chorych na te schorzenia, wywodzących się z ich własnej warstwy, w tym członków własnych rodzin.
Zamożni kuracjusze wybierali na leczenie tylko te uzdrowiska, które uznawali za bezpieczne; czynnikiem odstręczającym od przyjazdów stało się oferowanie kąpieli w trudnych do zdezynfekowania drewnianych wannach lub we wspólnych basenach z rzadko zmienianą, niezbyt czystą wodą. Do tych ośrodków, w których nie wprowadzono i nie egzekwowano zakazu pobytu pacjentów chorych na gruźlicę, przestali przyjeżdżać inni kuracjusze.
#zoom_na_muzeum – zapraszamy również do lektury innych tekstów ➸