W kolekcji Muzeum Sztuki Współczesnej w Pawilonie Czterech Kopuł znajduje się tak wiele dzieł sztuki, że nie sposób ich wszystkich pokazać na ograniczonej przestrzeni wystawy stałej. Jedną z takich prac jest rzeźba Wandy Gołkowskiej (1935–2013), jednej z prekursorek polskiego konceptualizmu.
W 1968 roku w słynnej wrocławskiej Galerii Pod Moną Lizą (działała w latach 1967–1971) Gołkowska wystawiła trójwymiarowe obiekty. Do swoistych ram przymocowane były drewniane klocki oraz plansze z ruchomymi elementami. Elementy tych kompozycji można było dowolnie przemieszczać. Autorka, wprowadzając do swoich kompozycji ruch i przypadek, nazwała te prace „układami otwartymi”.
Pozostając w opozycji do koncepcji dzieła zamkniętego, które jest niezależne od otoczenia i od zmiennych warunków percepcji, artystka przyznała na łamach miesięcznika „Odra”:
„Opowiadam się w tej chwili za układami otwartymi. (…) Układ otwarty jest przeciwieństwem idealistycznej koncepcji sztuki – dążenia do jednego, absolutnego, idealnego rozwiązania, przeciwieństwem tradycyjnego pojęcia stabilności dzieła – zakłada, że istnieje matematycznie określona/nieograniczona liczba zmian, wynikająca z przesunięć mechanicznych, ruchu widza, wprowadzenia ruchu fizycznego, wprowadzenia ruchu światła. Daje odbiorcy możliwość aktywnego włączenia się w akcję. Artysta przeprowadza wybór, decyduje i przewiduje”.
#zoom_na_muzeum – zapraszamy również do lektury innych tekstów ➸