Realizacja: Fundacja Audiodeskrypcja (konsultacja Barbara Szymańska)
Autorzy skryptu: Sławomir Ortyl, Grzegorz Wojturski
Tadeusz Makowski, Dziewczynka i chłopiec, 1930
Dzieło ze zbiorów Muzeum Narodowego we Wrocławiu.
Obraz Tadeusza Makowskiego zatytułowany Dziewczynka i chłopiec powstał w roku 1930.
Dzieło sztuki współczesnej zaliczane do nurtu kubistycznego.
Technika: olej na płótnie. Wymiary: 73 centymetry wysokość, 59 centymetrów szerokość.
Dzieło ze zbiorów Muzeum Narodowego we Wrocławiu.
Obraz przedstawia dziewczynkę i chłopca. Ich ciała mają kształt geometrycznych brył. Obraz jest monochromatyczny. Dominujące barwy to brązy i beże.
Dzieci zajmują całą przestrzeń obrazu. Ukazane są od głowy do ud.
Po lewej stoi dziewczynka. Jej okrągłą główkę nakrywa trójkątna czapka. Żółto-beżową buzię okalają krótkie, blond loczki. Małe, brązowe oczy z ciemno-brązowymi źrenicami mają okrągły kształt. Trójkątny nosek jest blado-czerwony. Uśmiechnięte, czerwone usta w kształcie półksiężyca.
Dziewczynka ubrana jest w biało-beżową bluzkę i prostą, szaro-beżową spódnicę. Na ramionach beżowa pelerynka. Zdobią ją szerokie, poziome pasy w kolorach beżu, żółci i czerwieni. Pelerynka zakrywa ręce i dłonie.
Za lewym ramieniem dziewczynki chłopiec. Jest od niej nieco niższy. Jego głowa jest okrągła. Na niej trójkątna czapka. Spod niej wystają półokrągłe uszy.
Twarz jest brązowo-różowa. Oczy małe, brązowe z ciemno-brązowymi źrenicami. Mają okrągły kształt.
Trójkątny nosek jest brązowy. Brązowe usta mają migdałowy kształt.
Chłopiec ubrany jest w beżowo-brązową bluzkę z szerokim kołnierzem.
Spodnie w kolorze brązowo-beżowym. Lewa ręka zgięta w łokciu. Brązowa dłoń uniesiona na wysokości brzucha.
Z prawej strony obrazu pada światło. Rozjaśnia czapeczki, twarze i ubranka dzieci.
Malarz nakładał barwy jedna na drugą. Uzyskał tym efekt przenikania się kolorów i chropowatość powierzchni.
Bohaterami wielu obrazów Tadeusza Makowskiego są dzieci.
■ Więcej opisów ➸