Prowadzenie: Tobiasz Papuczys
W ramach cyklu „Sztuka w dialogu” przestrzeń Pawilonu Czterech Kopuł wypełniają rozmowy z artystkami i artystami, których prace znajdują się w kolekcji Muzeum Narodowego we Wrocławiu. Kolejnym zaproszonym gościem będzie Magdalena Hueckel, artystka wizualna, fotografka teatralna, scenografka i podróżniczka, absolwentka Wydziału Malarstwa i Grafiki ASP w Gdańsku. Jest autorką projektów fotograficznych, fotoinstalacji i prac wideo. W kolekcji Muzeum Narodowego we Wrocławiu znajdują się prace z cykli „Autoportrety obsesyjne” i „Autoportrety odobsesyjne”, które nawiązują do osobistej historii artystki, podejmują temat chorowania i przemijania. „Źródłem powstania większości moich prac” – pisze Magda Hueckel – „jest osobista historia, a podstawowym narzędziem pracy własne ciało i osobiste przeżycia. Gest ten jest próbą przetworzenia doświadczenia jednostkowego w uniwersalne. Za pomocą obrazu próbuję dotrzeć do tego, co niewidzialne i niematerialne, do najgłębszych tajemnic”.
Fot. arch. MNWr
Jak pisze Tobiasz Papuczys: „Magdalena Hueckel niewątpliwie należy do najciekawszych artystek swojego pokolenia. W swojej działalności twórczej chętnie korzysta z wielu mediów wizualnych – m.in. z fotografii, filmu, wideoartu. Jest również jedną z najwybitniejszych polskich fotografek teatralnych, dokumentuje spektakle najważniejszych polskich reżyserek i reżyserów. Jej twórczość ma często bardzo osobisty i emocjonalnym charakter – warto choćby przypomnieć nominowany do Oscara, nakręcony wspólnie z Tomaszem Śliwińskim, dokumentalny film Nasza klątwa, który dotyczy choroby syna obojga twórców, zmagającego się z klątwą Ondyny – schorzeniem sprawiającym, że jego oddech może ustać podczas snu.
Szczególne miejsce w twórczości Magdaleny Hueckel zajmuje fotografia. Cechą jej zdjęć jest silna cielesność oraz afektywność odbioru. Własne ciało staje się dla artystki najważniejszym materiałem i narzędziem, najbardziej podstawowym środkiem wyrazu (tak jest m.in. w cyklach jej autoportretów). Na performatywnych fotografiach Hueckel widz może odnaleźć swoisty mistycyzm – martwe zwierzę nabiera charakteru sakralnego, a ciało ludzkie staje się narzędziem kontaktu z naturą, a tym samym z transcendencją. Temat śmierci i rozkładu jako naturalnego i podstawowego elementu naszej egzystencji stanowi jeden z ważniejszych tematów podejmowanych przez artystkę, która próbuje odnaleźć uniwersalne prawdy dotyczące procesów życia, przemijania, odrodzenia i przemiany”.
■ Wydarzenia edukacyjne ➸
■ Fotorelacje edukacyjne ➸