Fotografia autorstwa Witolda Romera (1900–1967) wykonana została we Lwowie w 1939 r. w nowatorskiej wówczas technice izohelii, którą Romer opracował osiem lat wcześniej.
Technika ta polega na takim przetworzeniu obrazu, aby finalnie składał się z kontrastujących barw. W fotografiach wykonanych w ten sposób światłocień nie przechodzi miękko po obiektach. Zredukowanie do jednolitych plam w kilku wybranych tonach tworzy efekt schodkowego, wyraźnego odcinania się poszczególnych odcieni. Według samego autora metoda ta miała służyć „obiektywnemu, skondensowanemu i wyrazistemu poznaniu rozkładu jasności na obrazie”.
Witold Romer był wirtuozem techniki fotograficznej, a także naukowcem. Urodził się w 1900 roku jako syn wybitnego geografa i twórcy nowoczesnych map – Eugeniusza Romera. Już w wieku 27 lat został kierownikiem działu fotomechanicznego w Zakładach Graficznych „Książnica Atlas”, a 5 lat później – kierownikiem Instytutu Fotograficznego Politechniki Lwowskiej.
Po wojnie, w 1946 roku, przeniósł się do Wrocławia, gdzie zorganizował Katedrę Fototechniki na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej oraz był pierwszym prezesem Wrocławskiego Towarzystwa Fotograficznego. W 1956 roku uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Wykładał również m.in. na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej.
Prace Romera prezentowane na wystawach wzbudzały zarówno podziw, jak i kontrowersje. Ich autor wiedział jednak, do czego zmierza, co widać po osiągnięciach naukowych i artystycznych, które tworzą konsekwentną i spójną opowieść o jego życiu.
Sylwia Błachowicz, Dział Promocji i Komunikacji Muzeum Narodowego we Wrocławiu
#zoom_na_muzeum – zapraszamy również do lektury innych tekstów ➸