Wykład Małgorzaty Micuły towarzyszący prezentacji rzeźby „Popiersie robotnika” (1948) Xawerego Dunikowskiego
Powojenny dorobek Xawerego Dunikowskiego bywa oceniany surowo przez pryzmat szybkiego przystosowania się artysty do nowego ustroju. Relacje z władzą komunistyczną umożliwiły mu realizację niespełnionej przed wojną potrzeby tworzenia monumentów – dzieł o wielkiej skali i dla szerokiej publiczności, co stało w zgodzie z jego posłanniczym podejściem do sztuki. W 1948 r. Dunikowski był dojrzałym, 73-letnim twórcą, z dorobkiem sięgającym końca XIX w. oraz pozycją czołowego polskiego rzeźbiarza. Był także człowiekiem mającym w życiorysie doświadczenie pięcioletniego osadzenia w Auschwitz, a na przedramieniu tatuaż z numerem 774. Wojenne przeżycia pozostały nie bez wpływu na późniejsze wybory twórcze i moralne artysty, co przełożyło się także na ocenę jego sztuki w okresie PRL-u oraz jej losy w dobie transformacji.
Spotkanie w Pawilonie Czterech Kopuł, wstęp wolny.
■ Wydarzenia edukacyjne ➸
■ Fotorelacje edukacyjne ➸