Pływalnia Marii Ewy Łunkiewicz-Rogoyskiej

Czy jest coś bardziej orzeźwiającego w sierpniowe upały niż skok do wody? W Pływalni z 1939 roku Maria Ewa Łunkiewicz-Rogoyska przedstawiła grupę młodych ludzi w trakcie skoków do wody oraz relaksu.

Na pierwszym planie znajduje się grupa biernych widzów – głównie kobiet, które kierują swój wzrok w stronę wieży do skoków, i wysportowanych skoczków wykonujących popisowe numery.

Artystka w obrazie oddała klimat tamtych czasów – beztroską zabawę, nowoczesny, nieskrępowany mieszczańskimi konwenansami styl życia i uwielbienie dla sportu – w myśl hasła Maxa Ehrmanna „w zdrowym ciele zdrowy duch”.

Sama skocznia w rzeczywistości znajdowała się w obszarze Pływalni Legii w Warszawie. W czasach PRL-u, zwłaszcza w latach 60. i 70. XX w., obiekt ten przeżywał prawdziwy okres swojej świetności, przyciągając tłumy warszawiaków, turystów, a także całą towarzyską śmietankę.

Maria Ewa Łunkiewicz-Rogoyska (1894–1967) prowadziła nieco podwójne życie – pomiędzy paryskim a warszawskim środowiskiem artystycznym. W latach 1921–1924 studiowała w École Nationale des Arts Décoratifs w Paryżu. Utrzymywała bliskie przyjaźnie z wielkimi postaciami awangardy polskiej i światowej. Współpracowała z Henrykiem Stażewskim i Władysławem Strzemińskim, abstrakcjonistami z ugrupowań „Praesens” i „Blok”. Utrzymywała kontakty z paryskim „Cercle et Carre”. Portretował ją Witkacy.

W jej pracach z lat 30. XX w. można dostrzec wpływy puryzmu – kierunku, w którym malarskie kompozycje były oszczędnym połączeniem kształtów i barw. Po wojnie artystka skierowała swoje działania w stronę abstrakcji.

Sylwia Błachowicz, Dział Promocji i Komunikacji MNWr

■ Zoom na muzeum – zapraszamy również do lektury innych tekstów ➸
 

print