Audiodeskrypcja: Agata Iżykowska-Uszczyk
Realizacja: Fundacja Katarynka
Stanisław Dróżdż, Alea iacta est, 2003–2005
Druk cyfrowy. Oprawa twarda. Biały papier z napisem: ALEA IACTA EST. Całość umieszczona w kasecie z plexi.
Praca prezentowana na wystawie stałej w Pawilonie Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej.
Instalacja znajduje się na trzech białych kubikach wysokości 40 centymetrów, każdy nakryty szklaną gablotą wysokości 90 centymetrów. W pierwszej gablocie po prawej stronie na szklanej półce zawieszonej w połowie wysokości znajdują się cztery księgi ustawione w rzędzie, po 1296 stron każda. Między księgami znajdują się dwie luki. To puste miejsca na dwa brakujące tomy, które znajdują się w kolejnych gablotach po lewej stronie. Ich łączna zawartość przedstawia fotografie 46 656 kombinacji które możemy uzyskać podczas rzutu kostką do gry. W środkowej gablocie, na szklanej półce rozłożona jest jedna z ksiąg. Na każdej stronie sześć różnych układów kości, które tworzą kwadrat 6 × 6 z 36 kości. W ostatniej gablocie, znajduje się zamknięta księga w białej, twardej oprawie z czarnym z napisem, a zarazem tytułem całej pracy Alea iacta est.
Praca jest powtórzeniem w innym medium instalacji prezentowanej na 50 Biennale Sztuki w Wenecji. W trakcie Biennale Dróżdż zaproponował widzom rzut sześcioma kostkami do gry, a następnie odszukanie uzyskanego układu na ścianach wypełnionych zdjęciami prawie ćwierć milionem kostek W księgach znajdują się dokładnie te same układy. Posługując się uniwersalnym językiem liczb, artysta odwołał się do instynktu rywalizacji i pragnienia sukcesu.
Jan Cybis, Martwa natura z lampą i termosem, 1958
Olej na płótnie.
Praca prezentowana na wystawie stałej w Pawilonie Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej.
Obraz utrzymany w ciepłej kolorystyce, na płótnie pojawia się wiele kolorów farby olejnej, nakładanych grubymi warstwami i licznymi pociągnięciami pędzla. Jego wymiary to wysokość 80 centymetrów, szerokość 100 centymetrów. Od dolnej krawędzi do ¼ wysokości obrazu jest pas w kolorach czerwono-ugrowym – to powierzchnia stołu na którym stoją przedmioty. Na środku obrazu znajduje się biało-beżowa patera z wyłożonymi na niej jedenastoma owocami w żółtych, czerwonych i pomarańczowych kolorach. Po prawej stronie patery stoi butelka wypełniona czerwonym winem, zaś za nią namalowany jest fragment lampki biurowej o niebieskiej podstawie i brązowym kloszy skierowanym w prawą stronę. Z lewej strony patery stoi biały termos z pomarańczową zakrętką oraz brązowy młynek do kawy. W tle zasłony z mozaikowym wzorem o pomieszanych kolorach, białym, czerwonym, ugrowy i błękitnym. Namalowane przedmioty nie mają wyraźnych konturów, odcinają się od tła jedynie odmienną kolorystyką.
Eugeniusz Geppert, Dżokej, 1966
Olej na płótnie. Praca prezentowana na wystawie stałej w Pawilonie Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej.
Jego wymiary to wysokość 110 centymetrów, szerokość 140 centymetrów. Obraz przedstawia tytułowego dżokeja. Jeździec na koniu znajduje się w centralnej części obrazu. Tło utrzymane jest w bladoniebieskiej tonacji o drobnej fakturze pędzla, rozjaśnione w środku obrazu, dołem ciemnobrązowy pas ziemi z poziomymi plamami bieli. Zarówno koń, jak i jeździec zostali zaznaczeni jedynie delikatnym konturem, który znajduje się na gęsto pokrytej farbą niebiesko szarej powierzchni obrazu. Obaj skierowani są w prawą stronę, widzimy jedynie ich płaski profil. Z lewej strony płótna niewyraźnie wynurzająca się postać drugiego jeźdźca na koniu namalowana została ciepłą czerwono-ugrową plamą. Z prawej strony obrazu wynurza się z głębi niewyraźnie zaznaczonym konturem postać kobiety i mężczyzny stojący twarzą w stronę widza. Oboje ubrani w eleganckie stroje. Całość obrazu przypomina moment uchwycony na wyścigach konnych.
Kazimierz Mikulski, Ptak uwięziony, 1957
Olej na desce. Praca prezentowana na wystawie stałej w Pawilonie Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej.
Jego wymiary to wysokość 52 centymetry szerokość 40 centymetrów. W części dolnej na około 1/4 wysokości obrazu rozciąga się jasny, kremowy mur z trzema prostokątnymi otworami symetrycznie rozciągającymi się na całą jego długość. Na murze, z prawej strony obrazu, siedzi mały, czerwono upierzony ptak, jego wielkość jest porównywalna do wysokości zabudowania, na którym siedzi. Jego łepek jest lekko uniesiony ku górze, w lewą stronę. Jego cienkie, czarne nóżki są uwiązane do dwóch kołków rozstawionych po obu jego stronach za pomocą czarnych nitek, bardzo mocno napiętych na długości od nóżki do kołka. Pozostała część obrazu zamalowana jest błękitnym kolorem przypominającym niebo w piękny słoneczny dzień. Po lewej stronie od uwięzionego ptaka znajduje się drugi, ten jednak jest wolny. Lecący ptak ma żółty czubek i żółto czerwone skrzydła, jego łepek skierowany jest w prawą stronę, patrzy przed siebie. Za nim jest mały prostokąt w odcieniu bladego niebieskiego. Kształtem przypomina otwarte okno.
Henryk Stażewski, Kompozycja w gamie niebieskiej, ok. 1938-1956
(Rekonstrukcja autorska zaginionej kompozycji)
Olej na płótnie. Praca prezentowana na wystawie stałej w Pawilonie Czterech Kopuł Muzeum Sztuki Współczesnej.
Obraz Henryka Stażewskiego Kompozycja w gamie niebieskiej namalowany po raz pierwszy w 1938 roku. Został zniszczony w trakcie II wojny światowej, kiedy to bomba spadła na pracownię artysty. Stażewski odtworzył obraz w 1956 roku – prostokątne dzieło o wymiarach: wysokość 54,5 cm, szerokość 45,5 cm. Obraz zaliczany jest do abstrakcji geometrycznej. Dzieło utrzymane jest w zimnej kolorystyce. Dominuje błękit, wyblakły fiolet oraz rozbielony róż. Jest to szereg przenikających się nakładających trapezoidów, trójkątów oraz wycinków koła, na których namalowane zostały czarną kreską kontury innych figur, częściowo pokrywających się z plamami barwnymi, a częściowo przez nie przechodzącymi.
■ Więcej opisów ➸