Niezmieniony do dziś profil zbiorów Muzeum pozwala określić je jako dolnośląskie. Zabytki dokumentują życie wsi tego regionu w ciągu minionych trzystu lat, począwszy od wieku XVII aż po czasy współczesne. Ilustrują tym samym kulturę ludową zarówno dawnych mieszkańców regionu, jak też powojennej ludności napływowej.
Specyfika regionu będącego przedmiotem zainteresowań Muzeum znalazła bezpośrednie odbicie w samej strukturze zbiorów. Zespoły przedmiotów przywiezionych na Dolny Śląsk przez powojennych osadników – jak oni sami – wyrwane zostały z naturalnego dla siebie środowiska. Nie tworzą one zwartych, tematycznych kolekcji, ale są niezwykle cennym materiałem do badań historyczno-kulturowych, a także nad stanem świadomości ludności migrującej i jej wyobrażeń o życiu poza znanym sobie terytorium. Z kolei zabytki składające się na znakomite i w większości wypadków niemające sobie równych kolekcje dawnej sztuki dolnośląskiej w znacznej części obciążone są brakiem danych o ich proweniencji. Jest to spowodowane specyficznym sposobem ich pozyskiwania – ze składnic muzealnych, za pośrednictwem Desy lub w formie darów parafii. Cały zgromadzony zbiór kilkunastu tysięcy eksponatów jest niezwykle wartościowym materiałem, pozwalającym na prowadzenie badań nad wielowątkowością kultury Dolnego Śląska i jej związkami z kulturą regionów sąsiednich, na szczególne jednak wyróżnienie zasługują w nim pewne zespoły zabytków.
Muzeum Etnograficzne ➸