Jednym z nabytków pozyskanych w 2024 roku do Działu Tkanin i Strojów Muzeum Etnograficznego we Wrocławiu jest wełniany pasiak – zapaska powstała w latach 20. XX w. i kupiona w Końskich przez ówczesną mieszkankę regionu kieleckiego.
Wiemy, że w czasie II wojny światowej zapaskę nosiła córka właścicielki, a po wojnie ubiór trafił do Wrocławia, gdzie został podarowany wnuczce. Wnuczka, nasza ofiarodawczyni, przyszyła do zapaski wtórne sznureczki do zawiązywani.
Fot. W. Rogowicz
Pasiak jest przykładem rękodzieła, tkaniny utkanej splotem rypsu płóciennego na wąskim warsztacie tkackim. Osnowę stanowią jasne nici lniane, a wątek – nici wełniane w kolorach: jasnozielonym, ciemnozielonym, ciemnobordowym, ciemnomorskim, czerwonym, pomarańczowym, żółtym i czarnym. Kolory tworzą podłużne paski o różnej szerokości, powtarzające się rytmicznie. Natomiast na pasku pasy biegną poprzecznie.
Zapaskę uszyto z jednego kawałka materiału, w talii ujętego w gęste zakładki i wszytego w szeroki pasek, do końców którego doszyto wtórnie długie sznureczki plecione z czerwonych nici wełnianych, zakończone pomponikami. Krótsze brzegi boczne zapaski są założone. Tkanina ma długość około 60 cm – jest to jednocześnie szerokość pasiaka wynikająca z rozmiarów warsztatu tkackiego, a pasek jest szeroki na 5,5 cm.
Hanna Golla, kustoszka w Dziale Tkanin i Strojów ME
■ Zoom na muzeum – zapraszamy również do lektury innych tekstów ➸