Na wystawę prezentującą huculską ceramikę ludową składa się ponad 200 eksponatów. Ich autorami są sławni garncarze pokuccy ze znanych ośrodków garncarskich w Kosowie, Kutach i Pistyniu z Aleksandrem Bachmińskim, Michałem i Józefem Baranowskimi na czele. Pokazana jest również ceramika autorstwa uczniów i nauczycieli Szkoły Garncarskiej w Kołomyi na Huculszczyźnie oraz wyroby urodzonego na Huculszczyźnie (Pistyń, dawne woj. stanisławowskie) – Kazimierza Woźniaka, który w 1946 r. został przesiedlony do Oławy. Na ekspozycji „Huculi – ludzie z lepszej gliny” można zobaczyć: kafle, misy, pojemniki na wódkę, dzbany, talerze, świeczniki, i galanterię ceramiczną. Najstarsze eksponaty – kafle Aleksandra Bachmińskiego datowane na drugą połowę XIX w., większość zabytków pochodzi z pierwszej połowy wieku XX. „Wytwarzana na Pokuciu ceramika majolikowa powstała w wyniku krzyżowania się m. innymi wpływów orientalnych, ruskich, wołoskich i polskich. Formowane na kole garncarskim wyroby polewano pobiałką, na której jeszcze przed wypaleniem garncarz wykonywał rylcem wzory, a wybrane pola pokrywał glinką barwy ugrowej. Po dokonaniu tych czynności przeprowadzano pierwszy wypał. Wypalony czerep malowano następnie kolorowymi farbami (żółtą, zieloną, brązową, rzadziej niebieską) lub szkliwami kryjącymi. Po wyschnięciu całą powierzchnię polewano bezbarwnym szkliwem ołowiowym i poddawano powtórnemu wypałowi. Powierzchnie naczyń są przeważnie pokryte ornamentami roślinnymi i zwierzęcymi przedstawiającymi m. innymi jelenie, ptaki, koguty. Jednakże najpełniej przebogate huculskie wzornictwo prezentuje się na kaflach. Mnóstwo tu różnego rodzaju scenek rodzajowych przedstawiających polowania, życie codzienne ówczesnej społeczności wiejskiej. Na wielu z kafli dominuje wzornictwo zoomorficzne (zwierzęta o znaczeniu symbolicznym: jelenie, kozy, lwy, gryfy, niedźwiedzie, ptaki w tym pawie).” .Większość eksponatów pochodzi ze zbiorów Muzeum Etnograficznego w Krakowie.
