Postawiona w parku rzeźby w Szlezwiku w 2004 r. Figura Ultima należy do bogatej serii zatytułowanej „Rękodrzewa”, którą Abakanowicz realizowała od początku lat 90. XX w.
Analogiczne rzeźby powstały m.in. w miejskich przestrzeniach Stanów Zjednoczonych (w stanie Kalifornia, Waszyngton, Nowy Jork), Francji (Biarritz, Paryż) czy właśnie w Niemczech, gdzie poza realizacją w Szlezwiku praca o tym samym tytule stworzona została także w Künzelsau na zamówienie Museum Würth w 2000 r.
Projektami, które wyprzedziły koncepcję wykonywanych w brązie „Rękodrzew”, były m.in. Forma stojąca stworzona w ramach I Biennale Form Przestrzennych w Elblągu w 1965 r. oraz niezrealizowana idea „Architektury arborealnej” z 1990 r., opracowana w ramach konkursu na projekt urbanistyczny przedłużenia wielkiej osi Paryża, biegnącej od Łuku Triumfalnego aż po nowoczesną dzielnicę La Défense.
Wszystkie te projekty, których naturalną kontynuacją był cykl „Rękodrzewa”, czerpały inspiracje z natury i oczywistego w ich przypadku motywu drzewa. Odnosiły się do naszego stosunku wobec świata roślin. Na podobieństwo bezgłowych postaci z „Tłumów” „Rękodrzewa” traciły gałęzie, stając się raczej zbroją, korpusem lub totemem przypominającym o relacji człowieka i natury.
Małgorzata Micuła, Dział Rzeźby Muzeum Narodowego we Wrocławiu