Edward Hartwig (1909–2003) uznany fotograf, pejzażysta, fotograf teatralny, fotograf architektury, fotograf sportu eksperymentujący z technikami fotograficznymi i barwą, którą zaczął interesować się dopiero w latach 90.
Wymyka się wszelkim klasyfikacjom. Stale eksperymentował, poszukując nowych środków wyrazu i sposobów kształtowania obrazu fotograficznego, między innymi łączenia elementów graficznych z fotografią realistyczną.
Urodził się w Moskwie. W czasie rewolucji październikowej wraz z rodzicami wyjechał z Rosji i trafił do Lublina. Na początku lat 30. XX wieku przejął po ojcu pracownię i wraz z żoną Heleną (1910–1998) – aktywną fotograficzką, członkinią ZPAF – prowadził własny zakład fotograficzny.
W latach 1935–1937 odbył studia w Wiedniu w Instytucie Graficznym, w pracowni prof. Rudolfa Kopitza i Hansa Daimlera, gdzie zetknął się z dorobkiem światowej fotografii.
W czasie wojny mieszkał w Lublinie. Od 1944 do 1947 roku przebywał w obozie pracy NKWD w Borowiczach. Po powrocie do kraju, przeniósł się do Warszawy, gdzie mieszkał do końca życia.
Był jednym z założycieli Polskiego Związku Artystów Fotografów w 1946 roku.
Pracę jako fotograf teatralny Hartwig zaczynał w latach 40. XX w. i przez kolejne dekady wykonał tysiące fotografii, które stanowią cenną dokumentację spektakli teatralnych oraz niezwykły zapis życia aktorskiego za kulisami. Jego fotograficzne relacje są efektem poszukiwania niezwykłych kadrów, a prostymi sposobami wymykał się konwencji.
Fotografię teatralną ukochał za to, że umożliwia ona współuczestniczenie w kreacji, w tajemnicy sceny. Pod wpływem tej fascynacji stworzył swoje ikoniczne fotoksiążki: Kulisy teatru (1969) i Wariacje fotograficzne (1978).
Współpracował z licznymi teatrami w Warszawie, m.in. Teatrem Wielkim, Operą Narodową, Teatrem Współczesnym, Teatrem „Ateneum”, Teatrem Polskim, Teatrem „Lalka” i Operetką Warszawską, a także z wieloma innymi w całej Polsce.
#zoom_na_muzeum – zapraszamy również do lektury innych tekstów ➸