W kolejnej porcji ciekawostek z wystawy w Muzeum Etnograficznym „Podróż za marzeniami. Kultura uzdrowiskowa w Europie” ➸ kilka zdań o uzdrowisku dla kuracjuszy szczególnie ceniących sobie spokój i piękno przyrody.
Rangę uzdrowiska Długopole otrzymało w 1. poł. XIX w. Pierwszymi właścicielami wsi była rodzina Wolfów, której parcela okazała się zasobna w wody lecznicze. Do końca XVIII w. ze źródła korzystała tylko miejscowa ludność, używając wody nie tylko do picia (m.in. w postaci musującego napoju z winem i cukrem), ale także do kąpieli. Po odkupieniu uzdrowiska przez podkomorzego miasta Bystrzyca rozpoczęto inwestycje w rozbudowę infrastruktury i bazy leczniczej.
Powstał zakład kąpielowy złożony z 18 gabinetów zabiegowych wyposażonych w drewniane wanny. Ocembrowano osobny zdrój wody do picia. Zbudowano dom zdrojowy z pokojami gościnnymi, jadalnią, salą taneczną, winiarnią, pokojem bilardowym, pokojem zabaw i czytelnią, liczne pensjonaty, a także zaaranżowano park zdrojowy. Wybudowano kolumnadę spacerową oraz budynek łazienek i kolejną halę spacerową.
Rozwój infrastruktury Długopola został spowolniony z powodu braku funduszy, włodarze Bystrzycy przeznaczyli większość środków na jej odbudowę po pożarze w roku 1823.
Okres świetności zaczęło przeżywać Długopole od lat 40. XIX w., kiedy to uzdrowisko stało się własnością dr. Juliusa Hanckego z Wrocławia. Nowy właściciel przeniósł niżej park zdrojowy i dokonał wielu modernizacji obiektów i urządzeń leczniczych, m.in. rozbudował budynek łazienek, wyposażając go w murowane wanny do kąpieli borowinowych. A po skorzystaniu z ujęcia wody leczniczej w nowo wybudowanym domu zdrojowym i pijalni wód można było wstąpić do cukierni ulokowanej w hali spacerowej.
Dzieło ojca kontynuował Georg Hancke, budując kolejny, tym razem luksusowy, pensjonat; dziś to ekskluzywny Dwór Elizy Medical SPA.
Z końcem XIX w. odkryto nowe lecznicze źródło, otwarto urząd pocztowy i zbudowano kolejne pensjonaty. Do rozwoju uzdrowiska przyczyniło się wydatnie powstanie w latach 70. XIX w. linii kolejowej łączącej Wrocław z Międzylesiem. Zbudowana w 1882 r. stacja w Długopolu umożliwiała wygodny dojazd kuracjuszom.
W 1892 r. lekarzem uzdrowiskowym został Polak, dr Zakrzewski, za sprawą którego Długopole zostało rozreklamowane wśród polskich gości. W okresie międzywojennym uruchomiono tu inhalatorium i rozwinięto ofertę zabiegową, ale Długopole, liczące wówczas 700 mieszkańców,
było czynne wyłącznie w sezonie letnim (od maja do października) i w okresie największej popularności przyjmowało od dwóch do trzech tysięcy kuracjuszy.
Starano się dbać także o zaspokojenie potrzeb towarzyskich i kulturalnych gości: organizowano występy teatru plenerowego, spotkania towarzyskie połączone z tańcami, koncerty i przejażdżki fiakrem po okolicy.
#zoom_na_muzeum – zapraszamy również do lektury innych tekstów ➸