Eksponat z kolekcji Muzeum Etnograficznego
Czepiec z „brodą”
Wymiary: denko 18 cm na 15 cm. Szerokość brody 16 cm. Materiał: jedwab. Czas powstania: XIX wiek.
Czepiec dwuczęściowy, uszyty z fioletowego jedwabiu z kwiatowym wzorem, prezentowany w szklanej gablocie. Ma prostokątne denko, wydłużone boki i usztywniony jest tekturą. Szczelnie okrywa całą głowę i zapina się na brodzie. Do dolnej krawędzi doszyty jest szeroki pas czarnej koronki, tak zwana broda.
Wzór tworzą luźno rozrzucone, czerwone różyczki w towarzystwie seledynowo-białych kwiatów. Brzeg czepca, który układa się dookoła twarzy, biegnie w linii prostej wzdłuż czoła i zakręca w dół pod kątem prostym z prawej i z lewej strony. Obszyty jest wstążką w drobny, zielono-czerwony wzorek. Ścieg układa się w prosty, wąski wzór.
Boki czepca, przy dolnych brzegach, wysunięte są do przodu i spotykają się na wysokości brody. Można je związać za pomocą cienkiej, zwisającej tasiemki.
„Broda” układa się wzdłuż dolnej krawędzi wydłużonych boków i na ekspozycji przypomina skrzydła. Po związaniu boków czepca obie strony czarnej koronki spotykają się i układają w „brodę”. Drobno plisowana koronka wzmocniona jest drutami, co nadaje jej sztywności.
Z tyłu dwie takie same atłasowe wstążki biegną od boków do środka, gdzie związane są na kokardę. Końcówki wstążek zwisają luźno. Na nich kwiaty z cieniowanych nici jedwabnych i złotej metalowej. Poszewka czepca z szarego płótna.
Mimo bladego koloru jedwabiu, czepiec dobrze prezentuje się w świetle słonecznym. Użyte do haftu nici, w tym pozłacana nić metalowa, atrakcyjnie mienią się w słońcu.
Czepce to najbardziej charakterystyczne elementy strojów dolnośląskich. Były symbolem zamożności właścicielek. Przypuszczalnie każda zamężna kobieta posiadała kilka par noszonych na różne okazje.
Popularność czepców należy wiązać z rozwojem przemysłu tkackiego na Dolnym Śląsku. Przyczyniła się do niej także rosnąca produkcja wyrobów pasmanteryjnych.
Muzeum posiada wyjątkowo cenną kolekcję czepców.
■ Więcej opisów ➸