Wykład dr. Adama Organisty towarzyszący wystawie „Szaleństwo rokoka! Fascynacja rokokiem na Śląsku (XVIII– XXI w.)”
W wieku XIX moda na rokoko, potocznie kojarzone ze sztuką dworską, pojawiła się przed Wiosną Ludów (1848) i określana jest „drugim rokokiem” (Zweites Rokoko). Ponowne zainteresowanie rokokiem, zwane „trzecim rokokiem” (Dreierlei Rokoko), obserwujemy z końcem XIX stulecia, w okresie rozwoju przemysłowego Cesarstwa Niemieckiego. Były to przejawy swoistej nostalgii za kulturą łączoną z dawnym, zdawałoby się naturalnym i gwarantującym swoisty rodzaj pewności systemem, obyczajami. Przyglądając się tym tendencjom krytycy zapoczątkowali debatę o złym smaku w sztuce. Spośród rozmaitych rewiwalizmów stylowych to właśnie neorokoko, kojarzone z kulturą burżuazji, było estetyczną „ofiarą” zarówno lewicującej awangardy, jak i kręgów konserwatywnego ruchu narodowosocjalistycznego.
W twórczości Josepha Langera (1865–1918), autora sakralnych i świeckich realizacji malarskich, obrazów sztalugowych, ilustratora, pedagoga wrocławskiej uczelni artystycznej, wreszcie sławnego konserwatora zabytków śląskich, w tym arcydzieł malarstwa XVIII wieku (w Auli Leopoldina, Głogówku, Legnicy, Lubiążu, Nysie, Świdnicy, Żaganiu), zauważyć można zarówno realizacje wpisujące się w nurt „trzeciego rokoka”, jak i dzieła świadomie prowadzące dialog ze sztuką późnego baroku. Artysta unikał naturalizmu, ciężko doświadczony w młodości chętnie przenosił się w świat imaginowany, podpisując się jako Kunstmaler. Jego prace malarskie zanurzone są w sztuce dekoracyjnej, której genezę widzieć można w rokokowej kulturze „delikatnych uczuć” (précieux), współtworzącej atmosferę Belle Époque.
Spotkanie w Pawilonie Czterech Kopuł we Wrocławiu, wstęp wolny.
■ Wydarzenia edukacyjne ➸
■ Fotorelacje edukacyjne ➸