W 1957 roku dwaj młodzi artyści z Düsseldorfu Otto Piene i Heinz Mack ogłosili „godzinę zero” dla sztuki współczesnej po II wojnie światowej.
Tak powstała „grupa” ZERO, która była wyrazem twórczej działalności przyjaźniących się ze sobą artystów z różnych krajów, którzy w zmiennych składach tworzyli wspólnoty wystawowe. Otto Piene należał do niej nie tylko jako artysta, ale i filozof, który stworzył jej teoretyczne podwaliny.
W 1961 roku do ruchu przyłączył się Günther Uecker, autor słynnej instalacji „Młyn piaskowy”, którą obejrzeć można było w Pawilonie Czterech Kopuł w 2020 roku. Również dzięki Ueckerowi działalność grupy nabrała rozpędu i rozszerzyła swoją działalność na polu kinematografii.
W inicjatywie tej brali udział także inni twórcy, np. Jean Tinguely, Arman, Yves Klein, Bernard Aubertin, Lucio Fontana czy Piero Manzoni.
W centrum zainteresowania artystów skupionych wokół ZERO była między innymi sztuka op-artu i kinetyczna, która wymagała od oglądającego dłuższego skupienia przy obserwacji zmieniających się sekwencji ruchu np. wibrujących reliefów świetlnych czy innych użytych do tego przedmiotów.
Grupa rozeszła się w 1966 r. i każdy z artystów poszedł w swoją stronę. Wcześniej odbyła się ostatnia wspólna wystawa w Städtische Kunstsammlungen w Bonn, której towarzyszyła tzw. demonstracja ZERO pod hasłem „ZERO jest dla ciebie dobre”. Atrakcją wspólnego wydarzenia artystycznego było podpalenie samochodu, który następnie ruszył i płonąc, zatonął w Renie.
W swojej niespełna 10-letniej karierze „grupa” ZERO stała się międzynarodowym, znanym na całą Europę i jednym z najważniejszych ruchów awangardowych XX wieku.
Sylwia Błachowicz, Dział Promocji i Komunikacji MNWr
■ Zoom na muzeum – zapraszamy również do lektury innych tekstów ➸