Tematyka prac Aliny Szapocznikow na początku lat 50. XX w. – czyli we wczesnym okresie jej twórczości – oscyluje pomiędzy cielesnością a dramatyzmem.
Pełne afirmacji życia wizerunki młodych kobiet (Pierwsza miłość, Trudny wiek, 1954) przeplatają się z ekspresyjnymi rzeźbami odwołującymi się do przeżyć wojennych (Ekshumowany, 1954–1955).
Do wykonania swoich rzeźb wykorzystywała często mieszaninę cementu z opiłkami żelaza, dzięki której jej prace uzyskiwały szorstką, wyrazistą strukturę o nierównej powierzchni. Ten niekonwencjonalny materiał rzeźbiarski nadawał dziełom tragiczny wyraz, podkreślał ekspresję, a jednocześnie stał w kontraście do subtelnych kobiecych sylwetek.
Alina Szapocznikow to wybitna polska rzeźbiarka XX wieku, która podczas wojny przeszła przez piekło gett i koncentracyjnych.
W latach 1945–1950 studiowała w Wyższej Szkole Artystyczno-Przemysłowej w Pradze oraz w École nationale supérieure des Beaux-Arts w Paryżu.
Zmysłowe wizerunki pięknych kobiet, jak Pomnik dla spalonego miasta z 1955, tworzyła już po powrocie do Polski. Pracę tę oraz Ekshumowanego można podziwiać na wystawie stałej w Pawilonie Czterech Kopuł.