Makatki przywędrowały do wielu państw z terenów dzisiejszych Niemiec i Holandii. Używano ich tam powszechnie już w XIX wieku, moda na zdobienie nimi wnętrz związana była z modernizacją mieszczańskich domów, służyły podkreślaniu czystości, porządku i przytulności miejsca będącego sercem każdego domostwa – kuchni. Na przełomie XIX i XX wieku makatki zadomowiły się w innych krajach Europy, najpierw w domach mieszczańskich, potem robotniczych, a na koniec także i wiejskich. Ten ostatni etap ich migracji miał najczęściej miejsce po I wojnie światowej. Największy rozkwit „makatkowej mody” przypada w większości przypadków na lata 60. XX w.
Makatki to głównie białe płótna zdobione haftem a czasami wzorami drukowanymi lub malowanymi farbami. Występują na nich motywy roślinne, scenki rodzajowe a także napisy – najczęściej rymowane sentencje.
Na wystawie prezentujemy kilkadziesiąt makatek pochodzących z prywatnych zbiorów trzech kolekcjonerek.
Ľuba Vladyková-Šmajdowá pochodzi ze Słowacji i jest posiadaczką bogatej, liczącej blisko 1000 obiektów kolekcji tkanin słowackich, z której część dotycząca makatek pokazana jest we Wrocławiu.
Elżbieta Piskorz-Branekova – autorka scenariusza wystawy – jest etnografem, byłym pracownikiem Państwowego Muzeum Etnograficznego w Warszawie, a jej zbiór liczy ponad 150 makatek z różnych krajów europejskich (Bułgaria, Niemcy, Węgry, Czechy, Słowacja i Polska).
Polskie makatki pokazuje natomiast Elżbieta Berendt – Kierownik wrocławskiego Muzeum Etnograficznego.
