Jan Tarasin (1926–2009) bez wątpienia należy do klasyków współczesnego malarstwa polskiego. Jego charakterystyczny i konsekwentny styl ulegał jednak przeróżnym przekształceniom. Podróże, nowe doświadczenia i otaczający artystę świat wpływały na tworzenie się nowych koncepcji – realizowanych w odkrywczych w swoich formach dziełach sztuki.
Po 1955 roku Tarasin zaczął intensywnie pracować nad zbudowaniem nienazwanego, ale bardzo konkretnego i materialnego świata. Ogromnego znaczenia nabiera w jego pracach nie jednostkowa charakterystyka przedmiotów, a wzajemne stosunki między nimi, cała sytuacja.
W połowie lat sześćdziesiątych XX w. jego malarstwo stało się bardziej mięsiste, grube, fakturalne, o zgaszonej kolorystyce. Powstaje wtedy m.in. cykl „Brzegi”, który ma charakterystyczną gęstość i wypukłość malarskiej struktury. Na obrazach widzimy symboliczne zderzenia dwóch światów, które oddziela sugestywna „linia horyzontu”, rozgraniczająca przestrzenie o przeciwstawnych naturach.
Obrazy namalowane w tym okresie stanowią swojego rodzaju zapowiedź tego, co w twórczości Tarasina pojawi się kilka lat później, kiedy zaczyna coraz mocniej odczuwać potrzebę poszukiwania nowych środków wyrazu, zdolnych do wolnego od wszelkich formalnych ograniczeń ukazania nurtujących go spraw – najlepszym tego przykładem są słynne cykle prac „Mały rocznik statystyczny” i „Przedmioty policzone”.
#zoom_na_muzeum – zapraszamy również do lektury innych tekstów ➸