Waldemar Szermański niemal całe swoje życie związał ze sztuką. I chociaż nie wypełniła mu ona życia bez reszty, bo oddawał się także wielu innym pasjom, to jednak tylko o twórczości malarskiej mówi, że jest dla niego czymś tak naturalnym, jak oddychanie. Naturalność ta jednak w żaden sposób nie wykluczyła dążenia do oryginalności, wypracowania indywidualnej, niepowtarzalnej stylistyki.
Władysław Szermański brał udział w licznych wystawach zbiorowych, równolegle prezentował jednak własne prace na wystawach indywidualnych. W 2006 roku zorganizowano wystawę jego twórczości zatytułowaną „Dzikość i Liryka” w Muzeum Śląskim w Katowicach. Jej kuratorem była Pani Maria Fiderkiewicz. Za Jej zgodą wrocławska ekspozycja zapożyczyła tytuł od tamtej wystawy, pomimo że prezentowany jest na niej także nowy zestaw prac. Zmieniają się bowiem obrazy – ich tematyka i forma, ale nie zmienia się wypracowany przez malarza, niepowtarzalny i zawsze rozpoznawalny styl. „Dzikość” to odwołanie się do ekspresjonizmu
i polskich „dzikich”, między innymi do twórczości Waldemara Obrzydowskiego, ostre zestawienia barw, rozedrganie linii i plam, gwałtowność niepohamowanych emocji; „liryka” to czułość
i delikatność przejawiająca się także w zmiękczeniu niektórych partii malarskiej płaszczyzny, przejściu do linii opływowych, zastąpieniu kreski rozlewną plamą, wrażliwość na urodę przyrody, wyciszenie. Dwa, wydawałoby się przeciwstawne stany emocjonalne, które w tej twórczości składają się na harmonijną całość.
