Po wielu latach pełnienia różnych funkcji Pawilon Czterech Kopuł – słynne dzieło Hansa Poelziga, wzniesione w 1912 r. – przywrócony został publiczności. Można w nim oglądać prace wybitnych polskich artystów, takich jak m.in. Magdalena Abakanowicz, Paweł Althamer, Mirosław Bałka.
25 czerwca 2016 r. to dla Muzeum Narodowego we Wrocławiu szczególna data – mówił podczas uroczystego otwarcia dr hab. Piotr Oszczanowski, dyrektor Muzeum Narodowego we Wrocławiu. Warto przypomnieć, że instytucja ta – o wielkim potencjale i niezwykłej wartości swoich zbiorów oraz ze znakomitym, jakże kompetentnym i profesjonalnym zespołem pracowników – przez lata funkcjonowała w trzech osobnych lokalizacjach: otwartego dla publiczności w lipcu 1948 r. gmachu głównego, rotundy Panoramy Racławickiej i Muzeum Etnograficznego. Otwarcie nowego Oddziału – bo takim jest Muzeum Sztuki Współczesnej mieszczące się w Pawilonie Czterech Kopuł na Wielkiej Wyspie – przypada więc raz na kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt lat. Jest to zatem wydarzenie historyczne, czas spełnienia marzeń wielu ludzi, nieraz całych pokoleń nie tylko muzealników, ale także naszych gości, odbiorców, widzów.
W czasie otwarcia Pawilonu medale Zasłużeni Kulturze Gloria Artis przyznano zastępcy dyrektora Muzeum Narodowego Barbarze Banaś i kuratorce Muzeum Sztuki Współczesnej Barbarze Ilkosz. Barbara Ilkosz przywołała cytat z Tadeusza Kantora, który zapytany, dlaczego maluje, odparł, że równie dobrze można by go zapytać, dlaczego żyje. Barbara Banaś przypomniała natomiast inny cytat o tym, że sztuka rodzi się z wolności myślenia. Dodała także, że Pawilon Czterech Kopuł to przestrzeń otwarta, która czeka na zwiedzających.
W Pawilonie Czterech Kopuł prezentowana jest wystawa sztuki polskiej II połowy XX w. i XXI w. Trzon kolekcji stanowią prace wybitnych polskich artystów, takich jak m.in.: Magdalena Abakanowicz, Paweł Althamer, Mirosław Bałka, Stanisław Fijałkowski, Władysław Hasior, Tadeusz Kantor, Katarzyna Kozyra, Jan Lebenstein, Jerzy Nowosielski i Alina Szapocznikow. Ekspozycję otwierają dzieła mistrzów dwudziestolecia międzywojennego: Stanisława Ignacego Witkiewicza, Leona Chwistka i Władysława Strzemińskiego, które wskazują na źródła nowoczesności.
Obok monumentalnej Hali Stulecia, autorstwa Maksa Berga, Pawilon jest drugą dominantą architektoniczną Terenów Wystawowych, zespołu urbanistycznego, który powstał na potrzeby Wystawy Stulecia, zorganizowanej w 1913 r. we Wrocławiu. Do 1945 r. Pawilon służył wystawom sztuki i ekspozycjom okolicznościowym, w 1948 r. był jednym z miejsc ekspozycyjnych Wystawy Ziem Odzyskanych, a następnie od 1953 r. jego pomieszczenia zajęła wrocławska Wytwórnia Filmów Fabularnych. Tu powstawały znakomite polskie filmy (m.in. „Rękopis znaleziony w Saragossie” Wojciecha Jerzego Hasa). W dawnych salach wystawienniczych ulokowano szereg niezbędnych dla funkcjonowania tej instytucji pomieszczeń – magazynów, rekwizytorni etc. Skutkowało to m.in. dość znacznym naruszeniem pierwotnej struktury architektonicznej budynku – liczne przebudowy zatarły oryginalną dyspozycję wnętrz. Wraz z rozłożonym na lata upadkiem wrocławskiej wytwórni degradacji podlegał i sam Pawilon. W 2009 r. budynek został przekazany Muzeum Narodowemu we Wrocławiu, w latach 2013-2015 został odrestaurowany, odzyskując jednocześnie swą pierwotną funkcję wystawienniczą.